’s Avonds hing er een dun maantje in de lucht, het was een magere sikkel, maar Tom zag de werkelijke ronde vorm als een vervaagde schaduw. Het was bijna elf uur – zijn zusje lag al uren te slapen – zijn moeder was een boek aan het lezen en vader zat beneden. Hij deed het raam van zijn slaapkamer open – koude lucht stroomde naar beneden – hij klom over de vensterbank en stapte op het iets lagere plafond van de garage die in werkelijkheid een laboratorium was. Drie stappen. Met de toppen van zijn vingers maakte hij een verticale lijn die een doorgang moest worden, al had hij geen flauw idee waar hij terecht zou komen.

Tom stapte door de opening en vond zichzelf terug in een vrij zakelijk ingerichte slaapkamer – bed, bureau en een eenvoudige stoel – Sjors lag op zijn rug naar een muur te kijken en zijn gezicht zakte verbaasd opzij, toen hij Tom zag verschijnen in zijn kamer.

Het plan van de 4 ruiters was hulp van Sjors.

Een getroebleerde geest. Zo noemde je dat toch?

“Ho, wacht eens even. Waar kom jij vandaan?”, vroeg Sjors die onmiddellijk recht overeind ging zitten.

“Trek je broek aan. Ik heb je hulp nodig.”

“Ontsnappen?”

“Nee, ze merken niet eens dat je weg bent en morgenochtend lig je gewoon in je bed,” zei Tom. “Waar ben je nou? Woon je bij je oom en tante?”

“Ja, sinds vanmiddag.”

Een beetje onhandig balancerend op één been trok Sjors zijn broek aan en griste een trui van de leuning.

“Wat gaan we doen?”, vroeg Sjors.

“Op jacht naar een draak.”

“Die heb ik al doodgemaakt, dacht ik.” Het leek een serieus antwoord – er werd geen glimlach zichtbaar.

“Nee, een echte.”

“Ik begrijp niet eens hoe je hier bent gekomen.”

“Zo meteen wel.”

“Ik hoop het.”

“Herr Weiss gaat hetzelfde te werk met zijn auto.”

“O. Hoe dan?”

“Kom,” zei Tom die een arm van Sjors vastpakte, want dit moesten ze samen doen – anders bleef hij achter – de opening brandde in de slaapkamer en herinnerde aan een zonsverduistering, als een corona die zichtbaar werd, een uitgerekte ovaal. Sjors keek over zijn schouder – Tom volgde zijn kijkrichting – er lag een ademende jongen op het bed te slapen. Een zinsbegoocheling. “We hebben werk te doen.” Als eerste stapte Sjors door de opening, daarna Tom die geen idee had waar ze terecht zouden komen, maar het doel was de wereld achter de barrière – afgelopen middag hadden ze een grote mandala getekend om de poort te verbergen – daaronder zocht een draak naar een mogelijkheid om de wereld van Tom binnen te gaan en dat moest met alle kracht worden voorkomen.

Er heerste vooral duisternis – hierbeneden of boven – hij had geen idee – het voelde als een nacht zonder maan en sterren – het duurde enkele minuten voordat Tom pilaren begon te herkennen die hooguit dwarsbalken leken te dragen en geen echt dak – heel even stond hij omhoog te kijken – er waren echt alleen pilaren en dwarsbalken – meer niet. Geen elektrische verlichting – geen brandende fakkels in houders. Toch moest er ergens een lichtbron bestaan. Sjors zocht tevergeefs naar zijn telefoon – hij voelde warme lucht en soms hoorde Tom een dierlijke brul. Er zweefden mensachtige figuren door de onmetelijke ruimte – de pilaren stonden ver voorbij de horizon. Tom zette de zaklamp van zijn telefoon aan en ze kregen allebei een glimp te zien van de wereld die zich aan de andere kant van de barrière bevond. “Uit,” zei Sjors en gebaarde naar de lichtbundel die met name een storend effect had. Ze trokken de aandacht.

Vliegende mensen in grote aantallen – enorme vleugels die ze amper hoefden te bewegen – drie monsters doken omlaag en scheerden vlak boven hun hoofden – Sjors en Tom drukten zich tegen een pilaar.

“Waar zijn we? Is dit de hel?”, vroeg Sjors.

“Nee,” zei Tom die fluisterend sprak, “ik heb een tijd geleden een poort geopend en weer gesloten – er probeert een draak door de opening te komen – maar zo te zien wachten er wel meer wezens op een kans.”

“En die ouwe witkop noemt jou een engel?”

“Ik heb het ook niet bedacht.”

“Goed. Wat zoeken we?”

“Een tunnel, of een afgrond, verticaal en als een cirkel, het is een manier om in deze hel terecht te komen, voor ons is het een gat in de grond – de mensvogels zien er een gat in hun plafond in. In elk geval is het slecht nieuws als ze door weten te breken,” zei Tom.

“Krijgen we zwaarden? Pistolen of zo?”

“Eh – als we ze toevallig tegenkomen.”

Zonder veel aandacht te trekken gingen ze verder – in de verte doemde er een bouwwerk op – als een kerk – twee geopende deuren, als een stille uitnodiging om verder te komen. Tom ging eerst binnen, terwijl Sjors naar wapens leek te zoeken waarmee hij een monster te lijf zou kunnen gaan – er lag iets op de grond – Tom volgde de kijkrichting van Sjors en dacht aan een tak, maar realiseerde zich vervolgens dat het een bot was.

“Ik zou niks aanraken,” zei Tom.

“Hebben ze hier ook al een forensische recherche?”

“Nou, luister maar eens goed,” zei Tom – die ergens een druppel hoorde vallen, maar het was geen water.

In de deuropening bleven ze staan kijken naar muren die vele tientallen meters hoog boven hen uittorenden – het duurde enkele seconden tot een minuut voordat Tom besefte waar ze naar stonden te kijken. Schedels, botten, resten van mensachtige figuren, maar kleiner dan een mens doorgaans zou kunnen worden. Er druppelde iets – het was een vloeistof, maar geen water.

Tom begreep dat het om bloed moest gaan.

“Vind je het erg als ik zeg dat ik naar huis wil?”, vroeg Sjors die net als Tom naar een muur van schedels en botten bleef kijken – er droop een stroperige vloeistof naar beneden en het was bloed.

“Als ik je terug moet brengen, zeg je het maar.”

“Voor het eerst denk ik niet aan mijn stiefvader.”

“Dat snap ik. Zie het maar als een fijne horrorfilm.”

Het leek erop dat ze in een tempel waren beland – Tom had gedacht aan een cirkelvormige tunnel – die had hij gevonden, want het gebouw was perfect rond.

Eerst keek Sjors omhoog, toen Tom – er zat een gat in het plafond dat net zo volmaakt rond was als het gebouw – het gat zat aan het begin van een verticale tunnel – ze zagen allebei een klauwend monster dat door een plafond leek te willen breken. Het was de draak die Astrid had getekend en er nooit was geweest tot Tom van Alsem het beest tot leven had gewekt.

“Dat is ‘m,” zei Tom.

Er klonken echoënde voetstappen in de duisternis – het was een oudere man die zijn schuilplaats verliet. Vreemd genoeg hing er een wolk van licht om hem heen. Een man van ongeveer veertig jaar oud. Stoppelbaard. Wilde bruine haren die op zijn schouders hingen. Hij droeg een wit shirt en een vale spijkerbroek.

“Wie ben jij?”, vroeg Tom.

“Een schaduw uit een mogelijke toekomst.”

“Eenvoudig Nederlands alsjeblieft,” zei Sjors.

“Heb je een naam?”, vroeg Tom.

“Tuurlijk, ik word Spijker genoemd.”

“Grappig,” zei Tom.

“Ik heb je eerder ontmoet, jij wordt ooit de meester van het drakenvolk, de oude tovenaar tussen de ruïnes – waar zelfs de venators ontzag voor hebben. Er is een wereld waarin je ze hebt vrij gelaten. Bewust of niet. Dat is weinig interessant, eerlijk gezegd.”

“Dat heb ik vandaag tegengehouden,” zei Tom.

“Hooguit vertraagd,” zei Spijker.

“En wat is jouw advies?”, vroeg Sjors.

“Het monster moet dood.”

“Hoe?”, vroeg Tom.

“Weet je, ik ben ook maar toevallig in Octagon terechtgekomen – via de maanklok om precies te zijn, dus ik ben het niet eens zelf,” zei Spijker, “ja, ik ontwaakte er zonder herinnering aan de avond of nacht daarvoor. Het is in feite zo dat ik als pion word misbruikt, iemand schuift me steeds heen en weer.”

“Jij hebt dat verhaal geschreven,” zei Tom.

“Denk eraan, jongens, het monster moet dood, anders blijven we allemaal terugkeren naar Octagon, dan begint het elke keer opnieuw, zonder begin of eind, dankzij de maanklok – dat ellendige apparaat blijkt zichzelf steeds te repareren. Wist je dat dat kon? Het maakt niet uit hoe vaak je het kreng vernielt.”

“Je klinkt wel alsof je het aardig beu bent,” zei Sjors.

“Venators, kalkhuiden, headhunters, ik wil gewoon mijn eigen leven terug, zoals het was,” zei Spijker.

“Kan dat?”, vroeg Sjors aan Tom.

“Misschien?”

“Als je nou eens teruggaat naar het echte begin.”

“Toen Astrid de draak tekende op het basketbalveld.”

“Ja.”

Spijker vouwde zijn beide handen. “Graag, jongens.” Vervolgens draaide hij zich om en liep weg. Na een vijftal stappen verdween hij in het duister. Sjors en Tom keken elkaar aan. “Was dat een mens die we hebben gesproken, of een hologram?”

“Zoiets.”

“Dat kan nog helemaal niet.”

“In de toekomst misschien wel.”

“Je kunt dus verschillende werelden samen laten komen, als je dat zou willen, de toekomst en het verleden. Begrijp ik dat goed? Je bent nooit zo duidelijk geweest. Ik vond je Zeeland erg vaag.”

“Inderdaad. Dat kan.”

“Erg interessant, hoor.”

“Wil je dat ik de dood van je stiefvader voorkom?”

“Nee. Dan liever dat mijn moeder hem ontmoet.”

“Ik denk dat het zou kunnen.”

“Laat maar. Ik vind het eigenlijk prima zo.”

“Hij is wel dood.”

“Ja, dat heb ikzelf gedaan.”

“Je klinkt een beetje ongevoelig.”

“Ze zeggen dat ik een sociopaat ben.”

“Is dat niet iets heel erg vaags?”

“Ja.”

“Je weet wat goed en fout is, maar het boeit je niet.”

“Ik moet in therapie,” zei Sjors. “Zeggen ze.”

“Om te leren dat je honden en katten schattig moet vinden, maar konijnen en speelgoedbeertjes ook.”

“Zoiets, ja.”

“En?”

“Het interesseert me gewoon geen bal.”

“Maar een psychopaat ben je niet.”

“Nee.”

“Dat zou veel erger zijn geweest.”

“Denk het wel.”

“Kom, we gaan er vandoor. Spijker had gelijk. Het is tijd dat we teruggaan naar het echte begin. Dat is de middag waarop Astrid de draak tekende.”

Zijn intuïtie vertelde Tom dat hij een grote cirkel diende te tekenen – met zijn vinger trok hij een spoor van een knetterend, verblindend wit licht door de lucht – in het midden werd een verwilderde tuin zichtbaar. Ze stapten allebei door de opening die meteen oploste.

“Hé, Tom van Alsem. Ik hoor je nooit dicht dichterbij komen, je bent net een geest,” zei Astrid die net een paar omtrekken had gemaakt waar Tom een nek en klauwen in meende te kunnen herkennen – Sjors keek zwijgend toe – een beetje alsof hij er niet eens bij was.

“Ga je alweer een draak tekenen?”, vroeg hij.

“Ja – ik dacht – het is anders wel te makkelijk, hè?”

“Beter iets anders – je houdt er anders een bak ellende aan over – alles is beter dan weer een draak.”

“Het lijkt alsof er iemand naast je staat. Weet je dat wel?”

In het bos kwam hij nog maar zelden.

Sinds enkele dagen mocht hij niet eens meer naar school.

Of er een examen zou volgen wist hij al evenmin, niemand scheen nog te weten wat en hoe dat allemaal ging gebeuren.

Als ook de volwassenen geen idee meer hadden hoe het verder moest, was er een echte crisis.

Een enkele keer ging hij fietsen, als zijn moeder tenminste de andere kant opkeek. Buiten kon je niet ziek worden. Er waaide een ijskoude oostenwind, de zon scheen, er waren nauwelijks mensen op straat.

Godzijdank bestond er nog zoiets als internet, Netflix, maar vroeg of laat ging alles zo ongeveer vervelen.

Het was te koud om samen te komen op hun oude plek in het bos en Elizabeth van Zuidtleeven had ervoor gezorgd dat hij als een beschaafde jongeman met zijn krachten om wist te gaan. Ja, hij had het ontzettend leuk gevonden om jongens en meisjes ezelsoren te geven die na seconden van totale paniek weer verdwenen. Meestal waren het Sophie, Emke en Chris die net als de anderen begonnen te gniffelen, met hun hoofden schudden en tenslotte zeiden dat dat echt niet kòn. Het was belangrijk dat geen van de leraren het te zien kreeg, want zijn slachtoffers mochten het bewijs niet laten zien. Ezelsoren, varkensstaarten, vliegende schooltassen en andere onverklaarbare fenomenen.

Na verloop van tijd slaagde de oude tovenares erin hem ervan te overtuigen dat hij zich moest gedragen.

Dat heeft hij toen ook maar gedaan. De laatste periode waren er geen vreemde onverklaarbare incidenten.

Nu helemaal niet, aangezien de scholen dicht waren.

Om nou te zeggen dat Tom van Alsem een beruchte pestkop op school was ging iets te ver, maar sommige klasgenoten waren beslist bang voor hem en zelfs een man als Sluijters zou trots op hem zijn geweest, aldus de oude tovenares. Tom schrok zo erg van haar woorden dat hij zich beter ging beheersen. Het werd rustiger op school, andere pestkoppen namen het graag van hem over en hij haalde goede cijfers, zodat zijn ouders tevreden waren. Hij had nog maar een paar maanden middelbare school te gaan voordat hij naar de universiteit ging. Het eindexamen zag Tom als een verschrikkelijk hoop werk, maar ook dat ging plotseling niet meer door. In feite was zijn vakantie in maart al begonnen. Wat kon er immers nog gebeuren?

Zijn zusje Marieke beloofde het eerste slachtoffer te worden van de winterslaap waar Nederland in terecht was gekomen – drie jaar oud en ze werd al snel vier, maar dankzij de maatregelen die er waren genomen, zou het een stille verjaardag worden.

Marieke was in de plaats van Sanne gekomen – toen het vast stond dat zijn moeder een baby verwachtte, heeft Tom gezegd dat ze beslist een andere naam moest krijgen. Het werd Marieke. Uiteraard leek ze ontzettend veel op Sanne.

En hij voelde zich een echte grote broer van Marieke.

Erg veel gebeurde er dus niet, hij had een spelletje gespeeld met Marieke, later was hij online met Chris en nog wat later kreeg Tom een app van Sjors die meldde dat zijn vader op Schiphol stond, aangezien het werk dat hij altijd had gedaan niet meer bestond. Er ging een rilling door zijn lijf. Hij antwoordde: ‘Hou je goed, joh, doe niks geks.’ De oude Rooijackers was een sympathieke vent, zolang hij geen alcohol dronk en als hij thuis zat, dan zoop hij.

Ook de moeder van Tom merkte de verandering op.

“Wat is er?”

“De vader van Sjors is thuis. Hij heeft geen werk.”

“Er zijn een hoop mensen die hun baan kwijtraken.”

“Ja, ik weet het. Door de epidemie.”

“Misschien valt het mee.”

Eerlijk gezegd wilde Tom zeggen dat het misschien wel vreselijk tegen zou vallen, maar hield erover op.

Dankzij de maatregelen die er waren genomen om de verspreiding van het virus tegen te gaan, hadden veel overheden de grenzen gesloten. Je kon nergens heen.

Sjors, zijn vader en moeder zaten met elkaar opgesloten. Toekomstvoorspellingen behoorden niet tot zijn magische talenten, maar het voelde slecht aan. Een kwestie van dagen, misschien een paar weken.

“We kunnen niks doen,” zei Toms moeder.

Korte tijd daarna zei Sophie exact hetzelfde, ze had zich verschanst in haar slaapkamer, een beetje opgeruimd, want haar moeder had er om gevraagd en daarna belde ze Tom, want het gerucht ging dat de vader van Sjors onderweg was naar huis. “Is er nou echt helemaal niets wat we voor hem kunnen doen?”

“Misschien heeft Chris een idee. Of Emke.”

“Alleen afwachten dus. Die heb ik net al gesproken.”

“De vader van Sjors is zijn werk kwijt.”

“Zoiets heb ik ook gehoord, ja,” zei Sophie.

“En dat is definitief,” zei Tom, “bedrijven halen geen olie meer uit de zeebodem. Dat is nu wel afgelopen.”

“Verdorie. Het goed toch fout zo?”

“Ja,” zei Tom. “We kunnen moeilijk de politie bellen en vragen of ze met de vader van Sjors willen praten.”

“Hij heeft sowieso hulp nodig.”

Wat er in werkelijkheid zou kunnen gebeuren, bleef voorlopig onbesproken, maar Sjors was veel sterker dan je op het eerste gezicht zou denken. Hij oogde als een slungel van bijna twee meter lang en Tom wist dat zijn goede vriend ongelofelijk sterk was. Zijn allergrootst angst bestond er misschien wel uit dat Sjors Rooijackers tenslotte zijn vader iets aan zou doen.

Tijdens het avontuur dat ze gezamenlijk in Zeeland hadden beleefd, werden ze door Herr Weiss omschreven als ‘Eljakim en Gladius’. Sjors had de chauffeur van Sluijters een klap en een schop tegen het hoofd gegeven en het was aan Tom van Alsem te danken dat de man het had overleefd.

Daarom maakte Tom zich er zo druk over. Net als Sophie, Chris en Emke. Hoe het nou precies zat en waar Sjors zijn enorme fysieke kracht vandaan had? Geen flauw idee.

Nog afgezien daarvan – Sjors Rooijackers was ook een van de slimste jongens die hij kende. Aan zijn schoolresultaten zag je het niet altijd, want Sjors vond de school en het naderende examen nogal vervelend.

Sjors had geen idee wat hij moest gaan doen, als hij zijn diploma had gehaald. Iets aan de universiteit. Techniek of zo. Maar het idee dat hij net zoiets moest gaan doen als zijn vader altijd had gedaan zette een stevige rem op zijn ambities. De vader van Sjors leek het meest op een maagpijn waar je dag en nacht last van had. Zo had Sjors het zelf omschreven. Het probleem was dat mevrouw Rooijackers een echtscheiding niet zag zitten.

Haar man – de vader van Sjors was nooit thuis.  

“Kun je nou niet iets doen – manipuleren of zo?”, vroeg Sophie die er normaal huiverig voor was dat Tom zijn magische krachten gebruikte – het was een geschenk geweest – zoals Herr Weiss lang geleden het kistje in bezit had weten te krijgen.

“Hoe dan? En wat precies?”, vroeg Tom.

“Je hebt gelijk. Soms kun je gewoon niets doen.”

“Alleen afwachten.”

“Hopen op het beste.”

Ze beëindigden het gesprek en hij legde zijn telefoon weg.

Gelukkig woonden zijn ouders op het platteland. Zijn vader had jaren geleden een boerderij gekocht, ondanks de lockdown die er heerste, waren er voldoende kansen voor een jongen als Tom om weg te gaan zonder de regels te overtreden. Hij had weinig zin in een bekeuring van 400 euro, omdat hij met een paar vrienden ergens aan het rondhangen was.

De avond leek in alle rust voorbij te gaan. Na het eten liet hij zich voor de tv vallen die al was gekaapt door Marieke, dus Tom maakte handig gebruik van de situatie en trok zijn jas aan. Zijn intuïtie vertelde hem dat hij buiten moest zijn. “Waar ga je zo laat heen?”, vroeg zijn moeder.

“Luchtje scheppen,” zei Tom.

De deur liet hij achter zich in het slot vallen en hij twijfelde eventjes over zijn fiets. Misschien was het toch maar beter om een stukje te gaan lopen. Puur uit verveling. Hij bracht de dag sowieso al thuis door.

Langs de weg – de enige weg in het dorp – stonden een paar lantaarnpalen die voor een beetje licht zorgden. Een buurman liet zijn hond uit en rookte een sigaret – volgens de moeder van Tom wist de buurvrouw niet eens dat hij nog rookte.

Tom liep na te denken over Sjors en zijn vader die vandaag thuis was gekomen. Wat zou er in vredesnaam kunnen gebeuren in zo’n korte tijd? Rooijackers senior was aan het begin van de middag thuisgekomen. Het zou toch niet meteen al mis gaan?

Links en rechts van de straat zag hij verlichte ramen, hij hoorde een hond die blafte en zijn voetstappen echoden door de koude lucht. Aan de rand van het dorp bleef hij staan, een oudere dorpsbewoner stak zijn arm groetend omhoog en Tom deed hetzelfde.

Zo ging dat als je in een dorp woonde, zoals Tom.

In de verte liep er een jongen die zijn leeftijd moest hebben, Tom meende zelfs te kunnen zien wie het was en er groeide meteen een knoop in zijn maag. Het was Sjors. Zonder enige twijfel.

Shit.

Ondanks de duisternis die toenam naarmate hij het dorp verder achter zich liet, stond het voor Tom vast dat zijn bange voorgevoelens uit waren gekomen, zoals altijd eigenlijk sinds hij het kistje met de woorden ‘Sanctus Geminus’ had opengemaakt. Het ogenblik dat zijn leven onherroepelijk was veranderd.

Er zaten spetters op Sjors zijn gezicht en handen, ook het shirt dat hij droeg vertoonde hetzelfde patroon en het duurde enkele seconden voordat Tom snapte dat het bloed moest zijn. Dijbenen, borst, gezicht, alles.

“Wat is er gebeurd?”, vroeg Tom.

“Hij heeft moeder geslagen, zo hard dat ze – .”

“En toen?”

“Ik was daarna aan de beurt – dat dacht hij tenminste.”

Er lag een triestheid in de stem van Sjors die Tom nog nooit eerder in zijn leven had opgemerkt. Bij niemand. Het was heel duidelijk wat er was gebeurd.

“Tom, ik heb geen idee wat ik nu moet doen,” zei hij. “Denk je dat je hem kunt repareren, zoals Claudio?”

“Ik betwijfel het, Sjors, als ik je zo zie.”

“Wat nu? Ik weet niet wat ik moet doen.”

“Jij hoeft niks te doen, ik bel de politie.”

“Goed, Tom. Dank je wel.”

“Ik bel mijn moeder even. Dan weten mijn ouders dat we eraan komen, Marieke hoeft je zo niet te zien.”

“Het ging per ongeluk, hè. Ik deed het niet expres.”

Een maand na zijn vakantie in Zeeland kreeg Tom van Alsem post – een echte brief – dus geen mailtje – nee, een brief zoals mensen vroeger verstuurden. Zijn boekentas lag op de trap. Moeder zat een boek te lezen. “Er ligt een brief voor je,” zei ze en wees naar de enveloppe die behalve een paar ezelsoren ook een scherpe vouw had.

Tom bekeek de achterzijde, omdat hij daar moest kunnen lezen wie de afzender was. Er stond niets. Zelfs geen postcode. Hij scheurde de envelop open en vond een kort, handgeschreven briefje. Mooie gekrulde letters, heel ouderwets. Hij zag de naam van de afzender en er ging een rilling langs zijn ruggenwervel.

Jochem Sluijters – de man die hij in Zeeland voor het laatst had gezien – op sterven na dood – misschien nog enkele weken – hooguit – maanden te leven. Een wrede straf voor zijn verraad.

‘Beste Tom, Ik wil je ontmoeten. Kom donderdagavond om 19:00 uur naar de parkeerplaats van Mister Shi in Lunetten. Bedenk wel dat dit geen vrijblijvende uitnodiging is. Je moet komen. En neem je lompe vriend mee, dan wordt het ook nog gezellig. Groetjes, Jochem Sluijters.’

Tom vouwde het briefje weer dubbel en begon het terug in de enveloppe te proppen. Dus hij moest naar Lunetten fietsen, donderdagavond en Sjors moest mee.

“Waar gaat het over?”, vroeg zijn moeder.

“Iemand die ik in Den Bosch heb leren kennen,” zei Tom, “hij wil me ontmoeten donderdagavond, want hij is in de stad.”

“O, leuk,” antwoordde zijn moeder.

“Ik weet nog niet of ik wel ga.”

“Nou, dat moet je wel doen, hoor.”

“Hij wil dat Sjors meegaat.”

“Waarom dan?”

“Die was er in Zeeland ook bij.”

“Er is iets met die jongen wat me totaal niet aanstaat. Ik heb je vader wel eens over hem gehoord, maar het bevalt me maar matig. Wil je wel oppassen?” Zijn moeder sprak de waarschuwing uit, maar Tom wist heel goed dat de meeste mensen voor hèm dienden op te passen in plaats van andersom. Sinds de kogels van het volmaakte evenwicht in zijn bezit waren gekomen, kon Tom toveren. Hij had er geen stok of boek bij nodig. Zijn gedachten waren genoeg. Een onvoorstelbare macht die steeds meer mensen leek aan te trekken.

“Ik ben niet bang,” zei hij.

“Dat verontrust me nou juist zo.”

“Niet zo benauwd, moeder, er gebeurt niets,” zei hij, “bovendien gaat Sjors mee en ik ken niemand die – .” Hij maakte zijn zin niet af. Er was geen reden voor. Zo meteen zou hij de brief bespreken op de website. Sinds een paar dagen had ook Sjors toegang gekregen. Het kostte wat tijd, maar de groep van vier was uitgebreid. Ze waren vanaf nu met zijn vijven.

Tien minuten later had hij de tekst gedeeld met zijn vrienden. Tom herhaalde alleen de afspraak, donderdagavond om zeven uur, dus ook Sjors – ze moesten met zijn tweeën komen. De verwijzing naar de lompheid van Sjors liet hij weg, want het was onnodig kwetsend.

– Wat wil Sluijters dan van jullie?

Het was een vraag van Sophie die allerhande bezwaren begon op te sommen. Tom had er geen behoefte aan. Bovendien zou een zieke oude man weinig of geen problemen kunnen opleveren. En terminaal ziek was Sluijters beslist. Dus geen zorgen.

– Afscheid nemen, denk ik.

Het was een kort, maar gevat antwoord van Tom. Zo dacht hij er ook echt over. Hij verwachtte geen problemen met Sluijters. Misschien ontstond er een kans om met Herr Weiss in gesprek te raken. Vorige keer dook hij ook ineens op. Herr Weiss, beter bekend als de alchemist.

– Nou, pas toch maar op en ik ben blij dat Sjors meegaat.

Sophie ging meteen daarna offline. Tom begon aan zijn huiswerk. Het meeste had hij op school al gedaan. Nog een paar opdrachten en hij was helemaal klaar.

Tijdens het avondeten kwam de brief niet meer ter sprake. Moeder had het misschien verteld aan vader. Misschien niet. Het duurde drie dagen voordat het zover was. De poststempel verraadde dat de brief afgelopen weekend in de brievenbus was gegooid. Sluijters bedoelde ook echt aanstaande donderdagavond. Er kon geen twijfel over bestaan en anders zouden Tom en Sjors voor niets naar Lunetten fietsen. Omstreeks acht uur kreeg Tom een app van Chris die zei vanaf de loggia van zijn oom de ontmoeting te kunnen volgen en filmen.

Mocht Sluijters toch iets geks van plan zijn, dan stond alles op film en Chris zou het direct op internet gooien. Tom haalde zijn schouders erover op, want er kon gewoon niks gebeuren. Een zieke man met een wandelstok – een uitgeteerd en dodelijk ziek lichaam – een levende dode. Tom antwoordde dat hij filmen een goed idee vond. Het kon geen kwaad en zo waren zijn vrienden een tikkie geruster.

Dagen gingen voorbij – het werd donderdag. Op school werd de afspraak opnieuw besproken. Tom vertelde over de bijnamen die ze hadden gekregen. Eljakim en Gladius. De engel en de duivel. Tom en Sjors.

“Sluijters had een chauffeur en lijfwacht meegenomen,” zei Sjors, “vent bleek een blaffer bij zich te hebben. Ik heb hem een schop gegeven waardoor hij – nou ja – volgens Tom is hij een beetje dood geweest.” Verbaasde blikken die naar beide jongens staarden.

“Een beetje dood?”, vroeg Emke. “Dat meen je toch niet, hè?”

“Jawel,” zei Tom. “Ik heb hem gered en een pacifist van de man gemaakt.”

“Maak je geen zorgen. Ik ga alles filmen,” zei Chris. “Vanaf de loggia van mijn oom.”

“Zal ik meegaan, Chris?”, vroeg Emke.

“Goed.”

Gelukkig regende het ’s avonds het niet. Ze fietsten in twee groepjes naar Lunetten. Chris en Emke, Tom en Sjors, zodat Sluijters niet zou weten dat ze met zijn vieren waren gekomen. Bovendien zou Chris doen alsof hij met zijn telefoon stond te spelen en Sluijters kwam nergens achter. Het klopte helemaal. Er kon niets fout gaan. Tom en Sjors zette hun fietsen in de beugels recht tegenover het restaurant. Het was er druk. Bij het pompstation reden auto’s af en aan.

Tom zocht de vertrouwde Audi, de lievelingsauto van Sluijters, zwart of rood. Het kon allebei. Geen Audi, wel een Volkswagen en er stapte een man uit die onmiddellijk breeduit begon te lachen. Met uitgestoken hand kwam hij naar Tom en Sjors. Maar deze man leek niet eens op Sluijters. Deze man was twintig jaar jonger en zag er kerngezond uit. Geen spoor van een enge ziekte. Totaal niets.

Ze schudden elkaar de hand en Tom noemde zijn naam. Sjors deed hetzelfde, maar bleef indringend naar de onbekende kijken die net was uitgestapt en zijn eigen naam weigerde te noemen. De zon scheen, een bleek zonnetje dat weg begon te zakken achter de horizon. Man had een heldere stem. Hij lachte een rij hagelwitte tanden bloot en hij bleef maar lachen.

“Ik wist wel dat je me niet meer zou herkennen,” zei de man die continu lachte alsof hij reclame stond te maken voor een nieuw merk tandpasta.

“Sluiters – jij bent Jochem Sluijters – ik weet niet hoe je het hebt geflikt, maar jij bent hem echt – Sluijters,” zei Sjors.

Tom blikte opzij en zocht naar woorden, want nu herkende hij een glans in de ogen van de man die hij alleen bij hun eerste ontmoeting had gezien. Lang geleden. ‘De wereld maakt een sprongetje van vreugde, omdat het volmaakte evenwicht in jouw handen terecht is gekomen.’ Zijn woorden.

“Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?”

Ze stonden alle drie op de parkeerplaats. Er waren genoeg mensen, maar niemand interesseerde zich voor twee jongens en een man van ongeveer vijftig jaar oud, misschien iets jonger. Sluijters moest zeker zeventig zijn.

“Je kent mijn talent,” zei Sluijters, “ik heb een setje tanden gevonden, tijdje geleden, ruim een maand. Voordat we elkaar in Zeeland tegenkwamen.” Sluijters keek om zich heen, alsof hij zeker wilde zijn dat er niemand was die hem zou kunnen horen. “Magische objecten – dat is altijd mijn vak geweest. Ik heb deze tanden gevonden – een bevriende tandarts heeft ze als mijn laatste wens geplaatst. Beetje waardig heengaan. Dat heb ik hem verteld, want hij snapte niet waarom ik dit wilde.”

“Als ik het goed begrijp,” zei Tom, “heb je de tanden van een onbekende vent afgespoeld en in je eigen mond laten zetten.”

“Ja – ja, inderdaad.”

“Stapelkrankjorum.”

“Inderdaad,” zei Sjors.

“Ze moesten mijn ziekte stoppen en dat is ook echt gebeurd,” zei Sluijters wiens lach begon te verdwijnen en er verscheen een diepe gedachterimpel op zijn voorhoofd. “Ik was er heel blij mee, maar verleden week begon ik te merken dat er iets was veranderd aan mijn uiterlijk. Mijn kleindochter Margot wil nu niets meer met me te maken hebben.”

“Ja en?”, vroeg Tom.

“Maar snap je het dan niet, verdomme? Ik wilde mijn ziekte stoppen en ineens word ik jonger.”

Sjors probeerde een grijns te onderdrukken, maar het lukte erg slecht. Hij begon voluit te lachen. Het was de smerigste lach die Tom ooit had gehoord. “Nou,” zei Sjors, “je probleem lost zich vanzelf op. Vroeg of laat heb je de leeftijd van een baby en vallen je tandjes uit en kun je opnieuw beginnen met je leven. Is dat niet geweldig?”

“Maar ik wil niet opnieuw beginnen, domoor!”, schreeuwde Sluijters die Sjors verder negeerde en zich exclusief tot Tom besloot te richten. “Je moet me helpen, jongen. Jij bent de enige die het kan.”

Tom legde zijn hand op de schouder van Sjors en duwde zijn vriend weg. “Ga terug naar je tandarts en laat al je nieuwe tanden trekken, Jochem. Dan is je probleem opgelost. Ik help je niet.”

Tom en Sjors lieten Sluijters alleen achter op de parkeerplaats, pakten hun fietsen mee en reden weg – naar het gebouw waar de oom van Chris woonde.

“Tom? To-hom?”

De smeekbede van Sluijters weerklonk lange tijd over de parkeerplaats. Toen ze echt helemaal uit het zicht waren verdwenen, remden Tom en Sjors allebei af om lange tijd heel hard te lachen.

Terwijl Tom hun fietsen aan elkaar bond met een loodzwaar kettingslot, drukte Sjors op de bel. Deur van de hoofdingang klikte open, zodat ze verder konden lopen. De oom van Chris woonde beneden. Emke deed open en zag er zeer ernstig uit.

“Het was heel grappig,” zei Tom die weer begon te grinniken, net als Sjors.

“Wacht maar tot je het filmpje hebt gezien.” Emke klonk erg dreigend.

Tom en Sjors gingen het appartement binnen – een lange smalle gang – twee slaapkamers – een toilet en douche. De oom van Chris bleek een enorme woonkamer te hebben en een keuken die verstopt leek te zijn achter een muur. Chris en zijn oom stonden het filmpje te bekijken. De oom, die Ernest heette, wees naar het scherm. “Nee, Chris, wat je ziet, is echt, geen fout, maar echt, ik heb dit nog nooit meegemaakt.” Chris liet het filmpje opnieuw beginnen en Tom vermoedde niet voor het eerst. Sluijters lachte dus toch het laatst en niet Tom en Sjors. Er was iets vreemds aan de hand.

Tom stelde zich kort voor, Sjors deed hetzelfde, maar de meeste aandacht ging toch echt naar het filmpje dat een vreemde fout leek te vertonen. Op de plaats waar Sluijters had moeten staan, of de man die hij beweerde te zijn, zag Tom een witte, mensvormige vlek. Geen scherpe randen, eerder als een soort aura. Het leek bijna een geest. Tom vroeg een herhaling en daarna nog een.

“Hij had een gitzwarte aura en jullie lachten er gewoon om!”, riep Emke. Ze hoefde het filmpje niet meer te zien.

“Op internet zetten,” zei Tom, “en gewoon zien welke reacties je krijgt. Je hoeft niet bang te zijn voor Sluijters, want die is onherkenbaar.”

“Je vriend heeft gelijk,” zegt Ernest.

“Wat is er gebeurd?”, vroeg Chris. “Wat hebben jullie drieën besproken. We zagen weliswaar dat jullie weggingen, maar de man was helemaal niet blij.”

“Jochem Sluijters – je hebt hem nooit gezien – maar hij zou een man van ongeveer zeventig jaar moeten zijn. Zo oud zag hij er ook uit. Je kunt het Sjors vragen – die was er in Zeeland bij. Deze man beweerde Jochem Sluijters te zijn. Hij heeft betoverde tanden laten implanteren door een bevriende tandarts – sinds een week wordt hij jonger. Hij wilde dat ik het zou stoppen. Omdat hij bang is als baby te eindigen. Of nee. Sjors zei dat.”

“Hij eindigt als bevruchte eicel – zo begint elk menselijke leven,” zei Sjors die er als enige de humor van in zag – hij grijnsde breeduit. “Tenzij – tenzij – ,” zijn lach verdween heel langzaam. Hij sprak de zin niet uit. Dat deed Tom.

“Tenzij het proces stopt en dan is Jochem Sluijters volkomen gezond, maar welke leeftijd zou hij in dat geval hebben?”

“Jullie verbazen me nogal,” zei oom Ernest, “want jullie praten over tovenarij alsof het werkelijk bestaat.”

Tom zei niets, maar keek lange tijd naar zijn vrienden die net zo min iets zeiden. Oom Ernest tikte het schermpje wederom aan en bekeek de witte mensvormige vlek die zelfs praatte, al konden ze niet verstaan wat hij zei.

“Zou iemand dat – effect – kunnen onderzoeken?”, vroeg oom Ernest.

“Misschien kent mijn vader wel iemand. Ik kan het eens vragen. Je weet maar nooit.” De vader van Tom was niet alleen een welgesteld man, maar ook een wetenschapper die veel mensen kende met uiteenlopende specialiteiten. Er was altijd wel iemand die zou willen aantonen dat het filmpje vervalst moest zijn – special effects. “Dan heeft hij het originele filmpje en toestel nodig Of het geheugenkaartje. Misschien is dat wel genoeg.”

“Je kunt het beter eerst aan je pa laten zien,” zei oom Ernest.

“Dat denk ik ook wel,” zei Tom, “en dan krijg je vermoedelijk een theorie over magnetisme, aardstralen en antennes.”

Vijf minuten later stonden ze alle vier op straat. Ze moesten een behoorlijk stuk fietsen voordat ze thuis waren.

Tom staarde naar de parkeerplaats, maar Sluijters was allang verdwenen. Hij twijfelde er niet eens aan dat de man van middelbare leeftijd echt Sluijters was. Uit doodsangst had hij zijn toevlucht gezocht tot zwarte magie, zodat de dood hem nog een tijdje zou negeren. Zijn kleindochter was vol walging weggelopen. Of Tom maar effetjes het verjongingsproces wilde stoppen en Tom had er geen zin in. Ze lieten de stad achter zich – Sjors verdween al snel in een andere richting. Zijn vrienden zouden hem later die avond informeren.

Chris en Emke waren erg benieuwd naar wat de vader van Tom zou zeggen.

Het huis van Tom lag aan een polderweggetje, auto’s konden elkaar moeiteloos passeren. Er waren meer huizen, ook echte boerderijen. De rozenstruiken stonden er troosteloos bij, maar dat was normaal in de herfst.

Tom ging als eerste naar binnen. Moeder zat op de bank. Televisie stond aan, maar ze zat een krant te lezen. Zo ging het tegenwoordig wel vaker.

“Waar is pap?”, vroeg Tom.

“In de garage,” antwoordde ze.

“Oké, dank je.”

“Hoe is het gegaan?”

“Beetje vreemd.”

“Moet ik al aan de drakentuin denken?”, vroeg moeder die zich ongetwijfeld het bed van Tom herinnerde dat een stukje boven de vloer zweefde.

“Nee, het is wel raar, maar anders.”

Tom duwde zijn vrienden naar buiten. Lippen van Chris en Emke vormden vragen die ze nog niet hardop zeiden.

“Straks – straks – alles op zijn tijd.”

Sophie zou het moeten weten, maar ze sprak tegenwoordig zelden of nooit over de magische fenomenen die Tom veroorzaakte. Sophie en Astrid, een nicht van Tom die in Den Bosch woonde, hadden veelvuldig contact met elkaar.

Het was erg slecht van Tom, maar hij vertelde niet alles aan zijn vrienden.

Tom bonsde enkele keren op de deur van de garage waarna er een bekende grom volgde van zijn vader. “Binnen!”

“Hoi pap, ik wil je wat laten zien,” zei Tom. In de garage heerste een fijne temperatuur. Rond de eenentwintig graden en de vader van Tom zat achter het beeldscherm van zijn computer. Er was een grote lap tekst te zien. “Ben je weer een boek aan het schrijven?”

“Als ik er de tijd voor krijg,” zei Thomas van Alsem, zoals de vader van Tom heette. Ze hadden allebei dezelfde voornaam.

Chris begon het filmpje te openen en draaide het beeldscherm naar de vader van Tom die zwijgend toekeek. Geen commentaar, zelfs geen cynisch lachje. De vader van Tom had de draak ook gezien. Ze hadden hem allemaal gezien.

Ogen van vader Thomas bestudeerden de mensvormige witte vlek aandachtig. “Kun je me het filmpje mailen?”, vroeg de vader van Tom aan Chris. “Ik zal het aan Henny geven, dan heeft hij ook eens iets om op te kauwen. Ben je van plan om het op internet te zetten?”

“Ja.”

“Wacht daar nog maar even mee. Zo meteen gaat het ineens viral en begint iedereen zich ermee te bemoeien.”

“Goed mijnheer.”

“Tom geeft je mijn e-mailadres – en nu wegwezen, jongens. Ik heb meer te doen.”

Niet veel later stonden ze bij hun fietsen. “Wat is er met de drakentuin?”, vroeg Emke en haar gezicht gloeide van nieuwsgierigheid. “Vertel – vertel.”

Tom vertelde over zijn bezoek aan zijn nichtje Astrid die een prachtige draak had getekend op een oud basketbalveld – het dier zag eruit alsof het zijn snuit tegen een venster had gedrukt en wilde ontsnappen – en probeerde dat het ook te doen, nadat Tom had geslapen. Een medium genaamd Elisabeth hielp hem het beest te verslaan. Nu moest hij regelmatig naar Elisabeth, zodat hij zijn gave leerde controleren. In de echte wereld waren er nu eenmaal geen scholen waar je kon leren toveren.

“Ik heb een foto van de rommel die is achtergebleven,” zei Tom, “Astrid en ik zijn er zelfs voor teruggegaan.”

“Plaatsen op de site – vanavond nog!” zei Emke die met haar vinger op de borst van Tom prikte. “En voortaan moet je ons alles vertellen, verdorie.”

“Aangezien we er ook last van kunnen hebben, omdat we jouw vrienden zijn,” zei Chris.

“Dinsdagmiddag moet ik er trouwens weer naar toe – naar Elisabeth.”

“Wat doe je dan allemaal?”

“Vorige keer heb ik alleen over Sanne gepraat – en dat was ook wel weer leuk.”

“Maar geen – ,” en Chris begon met zijn handen begon te gebaren als een goochelaar die een trucje uitvoerde.

“Ik wil je niet dwingen, hoor, maar misschien moest je maar eens vertellen over het gedoe met Sluijters,” zei Emke.

“Best wel een goed idee,” zei Tom.

*****

Elisabeth van Zuidtleeven woonde dichtbij het centraal station. Het was de derde afspraak sinds de drakentuin en Tom ging altijd alleen. Zijn moeder vond het ook geen probleem. Gezien de magische krachten in zijn lijf die alsmaar sterker leken te worden, moesten àndere mensen juist zijn bang voor hem. Hij liep langs een school – passeerde de plek waar jaren geleden zijn zusje op het asfalt neer was gekomen. Net voorbij de bocht en soms bleef hij er eventjes stilstaan. Auto’s reden net zo hard als altijd, zeker 60 kilometer per uur en de best remden laat af.

Het appartement van Elisabeth vertoonde een mengeling van oud en nieuw. Oude meubelen die best wel eens uit de negentiende eeuw konden stammen, een televisie, vanzelfsprekend ook een computer, maar als hij binnenkwam was het altijd doodstil. Ze zorgde altijd voor een mok thee. De eerste vraag, die ze stelde, was: “Heb je nog iets meegemaakt afgelopen week?”

Meestal moest hij ontkennend antwoorden, maar vandaag had hij een verhaal. Elisabeth was een bekende van zowel Jochem Sluijters als Herr Weiss. Hij zocht naar de woorden die ze had gebruikt om beide mannen te typeren.

Elisabeth zette zijn mok op tafel en nam plaats.

“Ja, ik heb Sluijters ontmoet,” zei hij.

“Alweer?”, vroeg ze. Elisabeth zette haar eigen mok neer. “Wat wou hij?”

“Sluijters heeft een nieuw setje tanden op de kop getikt,” zei Tom die een grijnslach moest onderdrukken. “Ik vind het een vreemd verhaal, maar ja. Magische tanden – want ze hebben zijn ziekte gestopt – hij is niet langer terminaal – en – nog veel erger – hij ziet er twintig jaar jonger uit.”

“En wat was zijn vraag? Of wou hij verder niks? Wilde hij alleen vertellen dat hij die tanden heeft laten implanteren, want dat begrijp ik uit je verhaal.”

“En Sjors zei dat hij waarschijnlijk zou eindigen als een baby,” zei Tom.

“Hoeft niet. Het zou kunnen dat hij net zo oud wordt als de vorige gastheer.”

“Bah. Dan zitten we nog lange tijd met die vent opgescheept.”

“Ik zou willen wie de vorige gastheer was,” zei Elisabeth die haar witte haren over haar schouders veegde.

“Herr Weiss moet het weten.”

“Ongetwijfeld, ja. Maar dan moet je contact maken.”

“Kan ik dat?”

“Met zijn tweeën moeten we het kunnen, maar het zal niet eenvoudig zijn.”

Tom liet zijn ogen langs de boekenkast gaan. Er stonden voornamelijk oude bijbels. Boven de tafel hing een oude lamp. Zelf zat hij op een leren fauteuil. Zijn rugtas hing er lui tegenaan. “Laten we het dan maar proberen,” zei hij. Elisabeth ging gemakkelijker zitten. Handen op de leuning en zocht oogcontact met Tom.

“Je moet je concentreren,” zei ze.

Tom antwoordde niet meer en dacht aan de limousine van Herr Weiss. Er hadden oude potscherven op het strand gelegen. Herr Weiss had ze gebruikt als versterker van zijn gedachten. Een buitenstander kon er helemaal niets mee, maar bij elkaar vormden ze een magisch object – daarom dook Sluijters ook in Zeeland op. Herr Weiss. Sluijters.

Tom dacht aan een oude man – halflang wit haar, witte baard, wit kostuum, zwart lapje voor zijn linkeroog. Herbert Weiss zou de allereerste kerstman zijn geweest, maar hij werd de hebzucht van mensen zo beu dat hij ermee ophield. Daarna is hij voor eigen rekening gaan werken. Man die zich graag verplaatste in een limousine. Hij hield van comfort.

Muren en plafond veranderden en verdwenen – net als Elisabeth die achterbleef in haar appartement – Tom ging naar een compleet andere plek. Misschien bleef hij in die fauteuil zitten, maar zijn geest vertrok. Dat was ook de bedoeling. Plafond hing hoog boven zijn hoofd. Tom keek om zich heen en zag een magazijnloods. Grijze roldeuren met ramen. Lampen die weigerden licht te geven. Een verlengde Mercedes stond er geparkeerd – verduisterde ramen – chauffeur leunde verveeld tegen de motorkap.

Op de grijze vloer waren potten neergezet – rood aardewerk, bijna als een cliché – Tom vroeg zich af of Herr Weiss de scherven aan elkaar had gelijmd. Misschien. Wolken wit licht stroomden uit de potten. Herr Weiss stond in het midden van een pentagram die hij er had neergezet. Tom zag dat zijn ogen weg waren gedraaid, zodat hij alleen het oogwit kon zien. Hij voelde zich dichtbij en veraf tegelijk.

Zijn voeten maaiden door het niets en Tom begreep dat alleen zijn geest de reis had afgelegd. Lichaam was achtergebleven in het appartement van Elisabeth. Soms dacht hij de vloer te raken, maar er was gewoon niets.

“Ik wist niet dat ik je had geroepen,” zei Herr Weiss.

“Had je ook niet,” zei Tom.

Er volgde geen antwoord van Herr Weiss.

“Wat ben je aan het doen?”, vroeg Tom.

“Zo is het genoeg,” zei Herr Weiss. Hij spreidde zijn armen en het licht begon direct uit te doven. Hij sloot zijn ogen – opende ze weer en hij keek naar Tom.

“We doen allemaal hetzelfde,” zei Herr Weiss, “maar welke wegen willen we bewandelen? Dat wil je toch weten, hè? Ik weet wat hij aan het doen is, maar weet hij het zelf ook? We willen allemaal hetzelfde – ik wil dat – hij wil dat – de dame die je helpt, die wil dat ook. We willen het allemaal.”

Tom probeerde de pentagram binnen te gaan, maar het lukte niet. Een onbekende kracht hield hem tegen. Hij hield een vloek binnensmonds en keek naar Herr Weiss die gewoon bleef staan.

“Je wilt weten wat je moet doen,” zegt Herr Weiss, “hij zal terug blijven komen – Jochem Sluijters zal leren genieten van zijn nieuw verworven kracht – waarmee hij overigens louter afschuw zal oogsten. Hij is een afschuwelijk wezen geworden. Hoe heeft hij contact gezocht?”

“Hij stuurde een briefje.”

“Ik kan je niet helpen. Het spijt me. Want ik sta bij je in het krijt. Zorg ervoor dat je nieuwe vriend, die jongen van Rooijackers, in de buurt is. Sluijters wordt sterker dan jij met je magische gave.”

“Wist Sluijters waar hij aan begon?”

“Misschien.”

“En waarom doet hij zichzelf dit aan?”, vroeg Tom.

“Dat is geen relevante vraag, jongen,” zei Herr Weiss, “Bid maar liever dat hij geen honger krijgt als jij of je vrienden in zijn nabijheid zijn – ai, wat zeg ik nou toch weer voor iets raars?”

“Tanden – honger – ik begrijp het niet.”

“En je mag één ding nooit vergeten, Tom – We willen allemaal hetzelfde – echt allemaal.”

“Wat dan wel?”

“Je bent nog veel te jong om dat te kunnen begrijpen. Als je ouder wordt, komt het vanzelf.”

Herr Weiss begon naar Tom te lopen en maakte een vegende beweging met zijn hand. Er volgde een korte, verblindende flits. Tom trachtte overeind te blijven staan – hij was bang om te vallen – maar hij constateerde dat hij nog steeds in de fauteuil zat. Tom was nooit weg geweest – zijn lichaam niet tenminste. Al die tijd had hij in de stoel gezeten. Stem van Herr Weiss galmde in zijn hoofd. We willen allemaal hetzelfde. Dat had hij gezegd.

Zijn mond begon langzaam te bewegen. “We willen allemaal hetzelfde,” zei hij en Tom zag hoe Elisabeth haar mok vasthield en wachtte met drinken – ze tuurde naar hèm – en hij keek rustig om zich heen – Tom bedacht dat ze inderdaad erg veel bijbels in haar kast had staan. Zouden ze veel geld waard zijn?

“En wat willen we dan allemaal?”, vroeg ze. Haar ogen stonden niet minder gespannen.

“Weet ik niet,” antwoordde Tom, “dat wilde hij niet zeggen.” Hij vertelde in korte bewoordingen wat hij had gezien – Herr Weiss die middenin een pentagram stond – de potten die hij had hersteld – of misschien nieuwe gemaakt – dat zou ook kunnen. Ook vertelde hij over de waarschuwingen die betrekking hadden op Sluijters. Elisabeth zette de mok direct op tafel zonder gedronken te hebben. Haar ogen stonden erg duister. Ze leek te begrijpen wat Herr Weiss bedoelde. Tom snapte in één keer waarom hij geen details prijs had gegeven. Dat zou Elisabeth veel beter kunnen dan Herr Weiss.

“Ik weet wat hij bedoelt en daar gaan we allemaal een bak ellende aan beleven – je moet me mijn taalgebruik maar vergeven, Tom. Dit is zelfs erger dan ik al dacht,” zei Elisabeth die opstond en naar de kast liep. Er stonden weliswaar veel bijbels, maar ze had ook andere literatuur in haar verzameling.

“Hij is aan het veranderen, hè?”, vroeg Tom.

“Ja, inderdaad.” Ze sloeg een groot, zeer dik boek open en begon te bladeren. Tom ging naast Elisabeth staan die flinterdunne bladzijden omsloeg – heel oude spelling – tekeningen van onbekende monsters. Niet één foto. Elisabeth stopte met bladeren en drukte haar vinger op een mensachtig gedrocht dat over een volwassen vrouw heenboog. Enorme kaken – scherpe tanden – maar beslist geen vampier. Het was iets anders en Tom kende de naam van het monster.

“De waarschuwing van Herbert duidt erop dat hij hieraan denkt – ik ken hem veel te goed,” zei ze.

“Waar kennen jullie elkaar van?”

“We zijn getrouwd geweest,” zei Elisabeth en heel even verscheen er een glimlach op haar gezicht. “Lang geleden. Kijk, Jochem is een akelig serpent, maar Herbert was vroeger een prettig iemand die veel heeft betekend voor mensen die weinig geld hadden of zelfs helemaal niets. Mensen begonnen op hem te rekenen en leken geen moeite meer te willen doen om zelf wat te ondernemen. Egoïsme, hebzucht, zulk soort dingen.”

“Dus het verhaal van de eerste kerstman – ?”, vroeg Tom, maar hij maakte zijn vraag niet eens af.

“Dat klopt wel, ja. Met een uiterlijk als het zijne kun je het bijna niet mislopen.”

“Hoe is hij zijn oog kwijtgeraakt?”

“Weet ik niet – dat gebeurde na mijn tijd,” zei Elisabeth die dreigend vervolgde: “En waag het niet te vragen hoe oud ik in werkelijkheid ben, jongeman.”

“Ik zou niet durven.”

Tom las nog eenmaal het woord dat onder de tekening stond – een zwart-wittekening van een gedrocht dat over een vrouw heen stond gebogen. Naam van het monster was – ghoul.

*****

In de trein plaatste hij een berichtje op de groepsapp. Hij schreef dat Sluijters waarschijnlijk in een ghoul aan het veranderen was. Volgens google ging het om een monster dat zich met mensenvlees in leven hield, dood of levend, dat maakte weinig uit. Tom verwachtte reacties en kreeg ze ook vrijwel direct. Allemaal uitingen van afgrijzen. Sophie antwoordde ook op zijn bericht. ‘Fijn dat dat duidelijk is, maar wat doen we eraan?’ Tom bedacht dat het misschien niet zo handig is geweest om Sluijters zo uit te lachen – ze hadden hem niet in zijn nabijheid uitgelachen, maar hij moest het leedvermaak hebben gevoeld. Bovendien zouden ze weinig kunnen uitrichten, want de politie zou hen nooit geloven. Het was onmogelijk. Sophie had een goede vraag gesteld. Zonder meer. Wat deden ze eraan?

Naar school fietsen deden ze toch al gezamenlijk, nu werd het belangrijker om bij elkaar te blijven, aangezien er een echte reële dreiging bestond. Zolang Sluijters zich kalm hield, gebeurde er niets. En waarom gaf het filmpje van Chris een witte vlek te zien waar Sluijters had moeten staan? Geen idee.

‘Gedaanteveranderingen – dat staat er op internet.’ Berichtje van Chris. ‘Kan die vent dat dan ook? In dat geval weet je niet eens hoe hij eruit ziet!’

Ze moesten verduveld goed oppassen. De trein passeerde Culemborg. Tom was er bijna. Terugkijkend kon hij alleen zeggen dat het een nuttige middag was geweest. Chris had overigens ook gelijk. Ze wisten niet hoe Sluijters eruit zag.

Ter hoogte van Houten typte hij de naam Elisabeth van Zuidtleeven – misschien stond er wel iets. Het duurde erg lang. Trein reed station Lunetten voorbij. Er stond helemaal niets dat op het medium duidde.

*****

‘We willen allemaal hetzelfde.’ Tom schreef de woorden thuis op een briefje en voegde direct drie namen toe. Zelf was hij te jong om er zich druk over te maken. Tom was alleen thuis, ouders waren er niet.

Sluijters dreigde dood te gaan en wist dat te voorkomen door tanden van een mythisch monster te laten implanteren. Het idee was alleen al bizar, maar de man moest uit wanhoop hebben gehandeld. Herr Weiss, Elisabeth van Zuidtleeven, Jochem Sluijters. Ze waren allemaal bang om dood te gaan, wilden blijven leven, zo lang mogelijk en liefst gezond. Welk magisch ritueel voerde Herr Weiss uit in de loods, terwijl zijn chauffeur toekeek?

Er gingen enkele dagen voorbij. Er gebeurde niets en de opwinding begon geleidelijk te verdwijnen. Maar Tom dacht er wel regelmatig aan en besprak het met Sjors die het allemaal niet zo interessant leek te vinden. Zijn aandacht werd afgeleid door ander verontrustend nieuws – de vader van Sjors dreigde zijn werk kwijt te raken, omdat de olieprijzen bleven dalen. Sjors haatte zijn vader die een kwade dronk had. En thuis was mijnheer Rooijackers dronken, had een kater of begon weer te drinken.

*****

Vrijdagmiddag na school zaten de ouders van Tom thuis aan tafel – ze wachtten op hem. Vader vroeg hem te gaan zitten, want ze hadden belangrijk nieuws. Tom dacht dat het om het filmpje zou kunnen gaan, maar begreep direct dat zijn moeder er in dat geval niet bij wilde zijn. Het moest om iets anders gaan.

Hij ging zitten en herkende een opgewonden glans in de ogen van zijn moeder. “We zijn dinsdag naar het ziekenhuis geweest, omdat ik me al langere tijd niet zo goed voelde. Een onderzoek gehad. Nee, maak je geen zorgen, ik ga niet dood.” Ze maakte een afwerend gebaar met haar handen. “Het is een hele verrassing voor ons, omdat het niet meer zou moeten kunnen. Ik ben zwanger. Je krijgt er weer een broertje of zusje bij.”

Heel even moest hij de herinnering aan Sanne verdringen. Haar lichaampje kwam neer op het asfalt nadat ze was aangereden door een automobilist. “Mam – pap – jullie moeten één ding beloven. Als het een meisje is, mag ze geen Sanne heten. Ik wil geen goedmaakzusje. Sanne is dood, er komt geen andere voor terug.”

“Je moeder en ik zitten aan Marijke te denken.”

“Of Jens, als het een jongen wordt.”

“Een nieuwe Sanne willen we onszelf en jullie beslist niet aandoen,” zei zijn vader.

“Gefeliciteerd mam,” zei Tom die opstond en zijn moeder op de wang zoende. “Ik vind het leuk.”

“Ik zei toch dat hij goed zou reageren,” zei zijn vader.

“We vonden het best wel spannend,” zei zijn moeder, “omdat we niet goed wisten hoe je zou reageren.”

“Leuk, heel erg leuk.”

“Daar ben ik blij om,” zei zijn vader.

“Mag ik het rondbazuinen?”, vroeg Tom.

“Ja, dat mag je. De moeder van Sophie is op de hoogte. Die voorspelde het al een beetje.”

Een half uur later zat hij achter zijn computer en de felicitaties kwamen  direct binnen. Moeder was zwanger. Er was een broertje of zusje op komst.

*****

Zaterdagochtend zat Tom om half tien aan de ontbijttafel – kopje thee, geroosterd brood, een krant die hij half had opengevouwen. Opvallend nieuws op de voorpagina. In Den Bosch was het lijk van een jonge vrouw gevonden, een zekere Margot Sluijters. Tom zette zijn kop thee terug op tafel en zocht zijn telefoon, maar er waren geen berichten binnengekomen. Las dan niemand van zijn vrienden de krant of hadden ze het bericht gemist? Het stoffelijk overschot bleek vreselijk te zijn toegetakeld, al begreep hij niet goed wat het zou kunnen betekenen.

Margot Sluijters was het verveeld kijkende meisje dat hem het kistje van het volmaakte evenwicht had verkocht, kleindochter van Jochem Sluijters, die sinds twee weken haar grootvader niet meer wilde zien. Hij fotografeerde het bericht met zijn telefoon en zette het op de groepsapp, want dit ging inmiddels iedereen aan. Reacties volgden meteen. Sophie natuurlijk. Sjors. Maar Chris en Emke lieten op zich wachten. Sophie sloeg de spijker op zijn kop. ‘Wat is ‘toegetakeld’ als je grootvader zich in een ghoul heeft veranderd? Bah, wat smerig allemaal. Gedverrie zeg!’ Daarmee wees Sophie terecht een goede verdachte aan.

Sjors kwam met een ander bericht dat hij erger vond dan de dood van Margot Sluijters. Zijn vader kwam thuis en het betekende voor zijn moeder en hemzelf erg slecht nieuws. Tom las het bericht en besloot er niet op te antwoorden. Bovendien wist hij zich maar heel slecht los te maken van Sluijters en zijn kleindochter Margot. Hopelijk zou de politie snel bij Sluijters zelf terechtkomen, als ze wisten dat het de man zelf was. Zoals Chris eerder al zei – een ghoul werd verondersteld van gedaante te kunnen veranderen.

Zijn moeder Tom deed gewoon haar werk in huis, vader was alweer bezig in zijn garage en Tom zocht naar ongewone, vreemde berichten op internet. Vandaag moest er iets gebeuren. Zijn intuïtie waarschuwde hem heel duidelijk. Nog een bijgevolg van zijn nieuw verworven krachten. Hij voelde het als er wat stond te gebeuren. Zoals vandaag. Om half één hoorde hij een nieuwslezer op de radio iets zeggen over een hond die in een trein naar Utrecht diverse reizigers had aangevallen en gebeten. Toen men op zoek ging naar het dier, werd het niet langer aangetroffen. Terwijl de trein afgesloten was.

Voor Tom bewees het dat Sluijters onderweg moest zijn naar Utrecht, maar hij kon er niets over zeggen. Alleen op de groepsapp maakte hij er een opmerking over. Reacties kwamen er niet meteen, later pas. Chris vroeg: ‘Wat moeten we doen dan?’ Waarna Sophie reageerde: ‘Je kunt moeilijk naar de politie.’

Toch wilde Tom iets doen en misschien moest hij alleen met Sjors iets afspreken. Eljakim en Gladius, zoals Herr Weiss al verwoordde die het nog altijd veel te druk zou hebben met zijn aardewerken potten. Hij stuurde een berichtje aan Sjors en zei: ‘We kunnen altijd nog met zijn tweeën hinderlijk rondhangen op het centraal station tot Sluijters komt opdagen en dan volgt er wel een confrontatie.’ Het bleef een tijdje stil. Na bijna een kwartier kwam er een reactie. ‘Met zijn tweeën?’ Tom typte: ‘Ja.’

Sjors volgde niet veel later met een nieuwe reactie. ‘Het is toch prettig als de anderen weten wat we gaan doen.’ Tom begreep dat hij nog altijd alles alleen wilde doen in plaats van de hele groep erbij te halen. Het was precies wat Witoog bedoelde. Tom moest zijn vrienden leren vertrouwen. ‘Oké.’

Een minuut later deponeerde Sjors op de groepsapp het bericht dat ze Sluijters gingen opzoeken en confronteren. Man was onderweg naar Utrecht. In de trein had hij enkele slachtoffers gemaakt. Tom trok zijn jas aan, stapte op de fiets en ging naar de stad. Af en toe voelde hij zijn telefoon trillen. Hij checkte elk bericht en begreep dat al zijn vrienden onderweg waren naar het centraal station, zelfs Sophie.

Hij stalde zijn fiets bij Hoog Catherijne, ingang Moreelsepark, nam de roltrap omhoog en belandde vrij snel tussen de winkels. Misschien had hij moeten wachten op zijn vrienden vanwege het gevaar dat een Sluijters met zich mee bracht. Aan de andere kant – er waren zoveel mensen in het winkelcentrum en station – wat er zou er in hemelsnaam kunnen gebeuren? Tom wilde Sluijters opzoeken voordat de man compleet onverwacht voor zijn neus stond – als een overval. Hij passeerde winkels die er ouder waren dan hijzelf, zoals een natuurdrogisterij, of een winkel die games verkocht. Op bankjes zaten enkele mannen en vrouwen waarvan Tom vermoedde dat ze er bijna altijd zaten – daklozen – een man met een donkerrood, bijna blauw gezicht en wild haar. Op de kruising ging hij links. Na bijna vijftig meter bleef hij staan, want Tom ontdekte een boekwinkeltje.

Nee, ‘boekspot’ stond er op de ruit. Een openbare boekenkast – je mocht een boek meenemen, maar ook achterlaten. Er stonden mannen en vrouwen, jong en oud. Hij plaatste een berichtje op de groepsapp dat hij daar op hen zou wachten. Sophie reageerde als eerste. ‘Mooi, ik weet waar het is.’

Het duurde nog eens vijftien minuten voordat zijn vrienden begonnen binnen te druppelen. Emke, Chris, Sophie en Sjors als laatste, die de grootste afstand moest afleggen om er te komen. Tom, Sjors en Chris verlieten de boekspot weer, Emke trok Sophie aan haar arm mee, want ze wilde wat langer kijken – ze had een boek gezien van Neil Gaiman en nam het ook mee. “Hoe ziet Sluijters er nu uit?”, vroeg Chris. Ze betraden de stationshal, nog altijd een grote bouwput, maar ook deels klaar. Een supermarkt, drogist, boekhandel, alles wat er altijd al is geweest. Niks nieuws. Het zag er wel aardig uit.

“Geen idee,” zei Tom, “ik weet niet eens zeker of de hond in die trein er wat mee te maken had. Het is alleen een vermoeden. Meer niet.”

“Als je gelijkt hebt, is hij erg gevaarlijk geworden.”

Sophie liep het boek te lezen, geschreven in het Engels, Emke keek over haar schouder mee. Ze lazen met zijn tweeën één boek. Tom zocht naar Sluijters en begreep dat het een onmogelijke missie was. Elke man die tussen de dertig en vijftig jaar oud was zou hem kunnen wezen. Mannen passeerden hen, verlieten winkels of gingen er juist binnen. Een ghoul was een wezen dat van gedaante kon veranderen. Het zou met andere woorden letterlijk iedereen kunnen zijn, zelfs een van zijn eigen vrienden.

Tom probeerde het idee te verdringen en wees naar de trap. Er was nog een andere verdieping boven hun hoofd, verschillende trappen, kluisjes waar je spullen kon opbergen, maar ook een koffiehuis, zoals er op de luifel stond. “Wanneer ben je hier voor het laatst geweest?”, vroeg Sjors. In het koffiehuis liep alleen een serveerster, er zat niemand aan de tafels.

“Daarginds,” en hij wees richting Jaarbeurs, “zat een drankenzaak, mijn vader was er vaste klant.” Dinsdag had Tom in ditzelfde station gelopen, na zijn bezoek aan Den Bosch, Elisabeth van Zuidtleeven. Sjors moest dat weten.

“Je vader zuipt toch niet?”, vroeg Sjors.

“Nee,” antwoordde Tom die zich afvroeg wanneer hij dit al eens eerder met Sjors had besproken. Tom schudde het idee van zich af en liep naar de reling. Ja, in Zeeland stelde Sjors er een vraag over. En Sjors was geen jongen die twee keer over hetzelfde onderwerp begon. Tom boog over de reling en keek naar beneden, omdat hij een bekende gedaante zag.

Beneden stond Sjors Rooijackers zoekend om zich heen te kijken. De ogen van Tom ontmoetten die van zijn vriend, maar hij legde zijn vinger op zijn lippen. Hij draaide zich om naar de dubbelganger en zei met ijzige stem: “Laat zien wie je werkelijk bent!” Hij staarde naar degene die zich voordeed als Sjors, maar hem niet was.

Sophie staarde verbijsterd naar – , Emke en Chris deden hetzelfde. Tom stapte naar de dubbelganger van Sjors die zo laconiek over het drankgebruik van de Thomas van Alsem was begonnen. “Laat goddomme zien wie je bent en wel nu!” Hij sprak nog luider dan daarnet en Chris stond onhandig met zijn telefoon te spelen. Voetstappen dreunden op de trap en kwamen dichterbij. De dubbelganger probeerde de transformatie tegen te houden. Tom herhaalde zijn woorden voor een derde keer en nu begon de dubbelganger te veranderen in een man van ongeveer dertig jaar.

Alles veranderde aan de ghoul – haar, uiterlijk, kleding zelfs en Chris bleef alles filmen in de wetenschap dat er slechts een silhouet zichtbaar moest zijn.

“De verleiding was wel heel erg groot,” zei Sluijters.

Sjors voegde zich nu werkelijk bij de groep – en droeg totaal andere kleren dan Sluijters net had gedaan. Sluijters baseerde zich op een vorige ontmoeting, een week geleden in Lunetten. Sjors hijgde amper en zag er niet moe uit, terwijl hij toch hard had gelopen. “Ik zal het je wel afleren.”

“Wie denk je nou eigenlijk dat je bent?”, vroeg Sluijters die hartelijk begon te lachen. “Conan de Barbaar of zo? Je kunt me niet de baas. Zelfs al zou je willen, dan nog – .” Sluijters lachte zijn tanden bloot, een harde galmende lach die aandacht trok.

“Het zou je verbazen,” antwoordde Sjors.

“Kinderen,” zei Sluijters. “Jullie zijn kinderen. Wat zou je me aan kunnen doen? Vertel me dat nou eens? Ik heb belangstelling voor één enkel ding.” Tong van Sluijters gleed langs zijn lippen, kwijl droop over diens kin, ogen waren wijd open gesperd, irissen kregen een felle gele kleur. “Zijn hart! Het kloppende hart van Tom van Alsem, de tovenaar!”

Sluijters sprong naar voren en een schouder van Tom vast – die zich heel even liet overdonderen. Tom trok zijn knie snel omhoog en raakte Sluijters heel hard in diens kruis – de ghoul kromp schreeuwend ineen. Sjors pakte hem bij de schouders en duwde hem op de grond. “Ik zal je leren mijn vrienden lastig te vallen, ouwe!”, riep Sjors, die zijn knieën op de borstkas van Sluijters drukte en hard begon te slaan – echt, heel hard. Tom hoorde iets kraken – op elkaar geperste lippen kleurden rood.

Tom schreeuwde heel hard en trok Sjors aan zijn schouders – Chris bleef filmen. “Stop nou, je vermoordt hem zo nog!” Sophie en Emke bleven kijken, ondanks het geweld, hun blikken verraadden afgrijzen – vanwege Sluijters – vanwege Sjors.

Sjors stond op – Jochem Sluijters begon overeind te komen – hij hoestte en spuugde een paar tanden uit – tanden die hij opving met zijn handen.

“Wat denk je, ouwe? Je spuugt een paar tanden uit – Zou het genoeg zijn om de betovering te verbreken? Want daarom heb je klappen gekregen. Nergens anders om. Ik wilde je tandjes beschadigen, een klein beetje maar. Zou het voldoende zijn?”

Sluijters krabbelde overeind en zei: “Je bent echt een barbaar, godverdomde schooier.” Hij hield de pols van zijn linkerarm voor zijn mond, zodat hij zijn woorden enigszins gedempt uitsprak. “Smerige bastaard, serpent – reageerbuisrat.” Sluijters ontvluchtte het vijftal dat hem lange tijd nastaarde.

“Wat denk je, Tom? Zou het voldoende zijn?”

Tom knikte met zijn hoofd. “Ik hoop het wel.”

Een serveerster stond in de deuropening van het koffiehuis – ze had alles gezien. “Binnen vijf minuten ben je alles vergeten wat je net hebt gezien,” zei Tom die zijn hand op haar arm legde. De betovering verliep sneller als hij haar aanraakte.

“Politie is onderweg,” zei de serveerster, “maar ik weet ook niet goed waarom – er is niks meer.”

Ze begonnen weg te lopen. Vergetelheid moest aan het werk. De serveerster begon te vergeten. “Ik dacht dat je hem ging vermoorden,” zei Tom.

“Nee, hoor, niet nodig. Daar krijg je alleen maar trammelant van,” zei Sjors. “Het zag er akelig uit.”

“Behoorlijk,” zei Emke.

“Sorry hoor.”

Chris bekeek de opnamen die hij had gemaakt tot en met de klappen die Sluijters van Sjors had gekregen. Ze keken allemaal naar het filmpje en zagen aan het einde de witte vlek op de grond veranderen in een man van ongeveer dertig jaar oud – Sluijters.

“Je opzet lijkt te zijn gelukt,” zei Tom.

“Betovering verbroken.”

“Geen echte slachtoffers,” zei Chris.

“Jawel,” reageerde Tom, “Margot, de kleindochter, ik denk dat Sluijters haar heeft vermoord en verminkt.”

“Maar je kunt niks bewijzen,” zei Sophie.

“Nee.”

Sjors bestudeerde zijn roodgekleurde knokkels. “Ik moet mijn handen even wassen,” zei hij.

“Zullen we iets gaan drinken?”, vroeg Emke.

“Starbucks?”, vroeg Tom.

“Nee, ik wil koffie in een echt kopje,” zei Sophie.

Tom en zijn vrienden liepen de trap af.

“Zouden we nu van die akelige vent verlost zijn, denk je?”, vroeg Emke.

“Misschien,” zei Tom. “Je weet maar nooit.”

“Wat wil die vent nou eigenlijk echt?”, vroeg Sjors.

Tom dacht aan de woorden van Herr Weiss, maar zei ze niet hardop. We willen allemaal hetzelfde.

 

In Zeeland ontmoette ik een jongen die Tom van Alsem heette. Hij was afkomstig uit Utrecht, om precies te zijn een klein dorp daar in de buurt. Voor het eerst in jaren gingen zijn ouders en hij op vakantie. Ik vroeg of het soms met financiële problemen te maken had gehad, maar hij beweerde dat zijn vader zelfs rijk genoeg was om niet te hoeven werken. Natuurlijk wilde ik meer weten, maar hij wilde niets vertellen.

Ik ben Sjors Rooijackers. Mijn vader werkt in de offshore, wat betekent dat hij er bijna nooit is. Hij werkt op een booreiland, olie uit de aarde halen dus. Als pa aan het werk is, mag hij geen alcohol en dat haalt hij in zijn vrije tijd ruimschoots in. Moeder en ik vinden het niet zo’n probleem dat hij vaak en lang het liefst in Azië aan het werk is. Van mij mag die ouwe daar blijven. Zoals moeder vaak zegt: Ik ben met zìjn werk getrouwd. Daarom gaan we altijd naar Zeeland als we weer met zijn tweetjes zijn. Om te vieren dat hij eindelijk opgesodemieterd is. Ik ben zestien jaar oud, sla harder dan mijn vader, die me om die reden dan ook nooit meer mishandelt.

Tom van Alsem is de eerste echt goede vriend die ik ooit heb gehad en dan blijken we ook nog eens naar dezelfde school te gaan. Sinds twee jaar staat hij onder een iets andere naam bekend, dat weet ik dan weer wel: De tovenaar van Ut. Er gaan wat leuke verhalen over die jongen rond en hopelijk vertelt hij me er meer over. Ik ga je er nu niet lastig mee vallen. Eerst ga ik je namelijk vertellen hoe Tom en ik elkaar hebben leren kennen.

Er zijn drie dingen die ik leuk vind aan Zeeland… het strand, het klimaat en mijn vader is er nooit geweest.

’s Ochtends ging ik naar het strand, beetje uitwaaien. Ja, het klinkt erg dom, maar als je wekenlang op je tenen hebt moeten lopen vanwege een altijd maar dronken vader, dan ben je erg blij dat het eindelijk rustig is geworden in je hoofd. Moeder probeert de eerste dagen haar stress kwijt te raken en ik ga wandelen, zoek het strand op, ik trek mijn schoenen en sokken uit en begin te lopen. Ook als het regent en misschien wel juist als het regent. Nu moet je weten dat het ’s nachts erg slecht weer was geweest, veel regen, harde wind. Er scheen alweer een waterig zonnetje en een eindje verderop lag er iets op het strand, een iets dat deed denken aan de resten van een schip. Een jongen van mijn leeftijd had het scheepswrak al ontdekt en zocht (kennelijk) naar kostbare spullen. Hij zou de politie hebben moeten bellen, denk ik, maar wilde eerst zijn eigen nieuwsgierigheid bevredigen. Ik liep erheen en begon te roepen dat hij alles moest laten liggen. Heel even bleef hij staan. Tussen zijn handen klemde hij een stuk van een vaas, er stonden geheimzinnige inscripties op die mijn fantasie prikkelden. “Je ziet er jonger uit dan je klinkt,” zei hij en er verscheen een uitdagende grijnslach op zijn gezicht. “Wees maar gerust, er blijft genoeg over voor het museum.”

Hij liet de vaas kapot kletteren en selecteerde op zijn dooie gemak alle stukken met die bewuste inscripties. Die stukken stopte hij in zijn rugtas. Alsof hij hierheen was gegaan met die tas om er die scherven in te doen. “Jezus, wat ben je een lul, zeg. Je staat die vazen kapot te gooien.”

“Ja,” zei hij, “dat klopt en volgens mij ben ik nu klaar.”

“Ik begin net,” zei ik. “Zak.”

Ik gooide mijn schoenen in het zand, maar een krasserige stem die toebehoorde aan een oude vent met een rood aangelopen hoofd hield me tegen. Die kerel liep te schreeuwen dat hij de politie zou bellen als ‘we er mee door zouden gaan’. Ik had er echt niks mee te maken.

“Hij ook al? Wat mankeert iedereen toch vandaag?” De jongen slaakte een verveelde zucht en liet zijn handen zakken. “STOP!” Ik zag tot mijn verbijstering die ouwe bijna bevriezen, hij bleef direct stilstaan. “Je gaat terug naar je auto…. Je hebt toch wel een auto, hè?” De ouwe man knikte bijna mechanisch ‘ja’, als een robot. “Daar wacht je tot je het nieuws van… eh, twaalf uur hebt gehoord. O… en vergeet alles wat je hier hebt gezien.” Mijn verbijstering werd nog groter. Die ouwe draaide echt òm en liep weg, dus geen geschreeuw meer over politie. “Mooi, ook weer geregeld.”

“Ik weet wie jij bent,” flapte ik er ineens uit.

“Da’s heel fijn, want ik weet ook wie jij bent,” en hij noemde mijn naam, “niemand loopt of slaat harder dan jij. Een wonderkind zo gezegd. En je bent ook nog slim.”

“Jij bent de tovenaar van Ut, Tom van Alsem,” zei ik.

“En jij bent Sjors Rooijackers. We zitten op dezelfde school, makker.”

“Leg eens uit waarom je een archeologische site aan het verwoesten bent?”

“Alleen het aardewerk met die tekens erop.”

“Waarom?”

“Stel… je zou ze kunnen lezen, deze tekens, dan zou je lood in goud kunnen veranderen. ’t Is alchemie. Daarom neem ik ze zelf maar mee. Om te voorkomen dat ze in verkeerde handen vallen.”

“Waar haal je die wijsheid nou weer vandaan, wijsneus?”

“Gehoord… van iemand. Ik heb nog niet besloten of ik het ook echt geloof.”

“Nou, ik zou het wel weten” zei ik, “’t is totaal onzinnig!”

“Uh, je moest eens weten,” zei Tom. “Je bent toch ook een buurjongen van Sophie Brekers?”

“Ja – knap meisje, erg slim ook en volgens mij is ze lesbisch.”

“Ben je altijd zo’n diplomaat?”

“Ja… eh, je hebt gelijk, inderdaad, te veel nutteloze informatie.”

We lieten het scheepswrak achter ons, als prooi voor een team onderzoekers die de allerbelangrijkste stukken waren misgelopen. Volgens Tom. Ik wist niet eens hoe hij nou kon weten dat die tekens op alchemie duidden. De vraag lag natuurlijk op het puntje van mijn tong, maar mijn intuïtie waarschuwde me voorlopig te zwijgen. Een kronkelend pad leidde ons naar het achterliggende land, maar eerst die grote parkeerplaats, vijf auto’s, één oude Peugeot met een dikke oude man achter het stuur die dom omlaag zat te staren.

Ik moest er om lachen. Hij was ons bijna te lijf gegaan, die mafkees.

“Wat ga je met die scherven doen, Tom?”

“Vernietigen, denk ik.”

“Niet gebruiken?”

“Nee. Ik kan geen enkele reden bedenken waarom ik dat zou willen doen.”

“Ik wel.”

“Snap ik wel, ja. In jouw geval.”

“Heb jij geen behoefte aan veel geld… eh, goud?”

“Je stelt de verkeerde vraag, Sjors.”

Hier moest ik eventjes over nadenken. Ik zou de verkeerde vraag stellen. Doe ik normaal nooit. Oké dan, je moest je verlangen naar rijkdom niet op gelijk niveau plaatsen met een formule waarmee je lood in puur goud kon veranderen. Ik herinnerde me een verhaal over de steen der wijzen. Daar kon je trouwens nog veel meer dingen mee doen.

“Is dit niet zoiets als de steen der wijzen?”

“Nee, dat is een mythe.”

“Hoe wist je dan dat (a) dat wrak daar zou zijn vanochtend en (b) die lading gewoon voor het grijpen lag?”

“Gehoord van iemand.”

“Van wie zou de tovenaar van Ut zoiets nou horen? Wie voorziet hem van zulke informatie?”

“Ik heb geen naam gevraagd.”

“Je hebt dus simpelweg gedaan wat er gevraagd werd?”

“Tuurlijk. Soms is dat genoeg. Zoals vandaag.”

“En dan vernietigen?”

We liepen inmiddels over de verharde weg, richting onze huisjes, zijn ouders logeerden er, mijn moeder zat daar ergens een pulpromannetje te lezen, hersenloos vermaak, toppunt van geluk.

“Ja, dat zei ik al.”

“Niet eens proberen of het werkt?”

“Nee, aanwijzingen waren erg duidelijk.”

“Ik zou het proberen.”

“Ja, jij wel. Ik niet.”

“Jammer. Wat ga je nu doen?”

“Naar huis, denk ik, kopje koffie of zo.”

Ter hoogte van ons huisje bleef ik staan, Tom liep verder. “Nou… Tom… mocht je je bedenken, ik ben slim genoeg om je te helpen.” Hij stak zijn duim omhoog, niet eens geërgerd, zoals ik bijna was gaan verwachten. Zijn vasthoudendheid deed vermoeden dat hij absoluut niet van gedachten zou veranderen. Ik dacht dat Tom die bewuste scherven op een onbekende plek zou gaan begraven en vergeten. Het liep anders, zoals je begrijpt, anders zou ik dit verhaal niet vertellen.

*****

’s Middags ontstond er een geweldige drukte. Eerst politie, even later gevolgd door auto’s van de gemeente. Ik veronderstelde dat iemand eindelijk melding had gemaakt van een scheepswrak dat na het slechte weer van afgelopen nacht bloot was komen te liggen. De archeologische dienst zou erbij komen, een prachtig object voor het museum. Vreemd genoeg passeerde er niet veel later ook nog een ambulance. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Daarom ben ik gaan kijken. Ik trok mijn jas weer aan en ging weg. Moeder vroeg niet wat ik ging doen. Ze was halverwege een spannend avontuur, bladzijde 312 of zo.

Deur viel achter me in het slot en meteen hoorde ik de stem van Tom van Alsem, stukken opgewekter dan eerder die ochtend. “Hé… ho,” zei hij en ik wachtte op hem.

“Er is wat aan de hand daarginds,” zei ik.

“Ja, laten we eens gaan kijken,” zei Tom en hij lachte erbij. “Die ouwe zal toch al wel vertrokken zijn, ’t is al bijna drie uur tenslotte.”

“Natuurlijk, joh.”

We volgden dezelfde route terug naar strand.

“Wat heb je met die scherven gedaan?”

Hij toonde een valse grijns. “Welke scherven?”

“O – op die manier.”

“Yep.”

“En die ouwe? Zal hij niet naar de politie gaan en vertellen dat er twee jongens bij het wrak zijn geweest?”

“Nee en dat weet ik heel erg zeker.”

“Da’s mooi dan, dat je dat zeker weet.”

“Ja toch?”

We bereikten al snel de parkeerplaats en daar stond die ambulance en twee politieauto’s. Die ouwe vent lag op een brancard compleet daas naar een half bewolkte lucht te kijken en hij gaf geen sjoege. “Is er blijkbaar toch iets verkeerd gegaan, Tom.”

Hij knikte langzaam. “Ja-a. Hij heeft wel een heel oude auto, hè? Zou er een radio in zitten? Wat denk je? Of heeft hij een autoradio, maar is-ie kapot en is die man te lamlendig geweest om hem te laten maken.”

“Kan heel goed.”

“Da’s dan knap lullig.”

“Hoe heb je dat nou gedaan?”

“Een soort hypnose, als iemand iets zegt… in de trant van… dit is het nieuws van twaalf uur… Nou…. Dat zou op zich al voldoende moeten zijn.”

“Moet je doen.”

Hij stapte achteruit en deed verontwaardigd. “Ja…ik ben belazerd,” zei Tom, “dan mag ik meteen gaan uitleggen hoe ik dat gedaan heb.”

“Da’s ook zo.”

“In het uiterste geval schrijven we wel een briefie.”

We wilden verder lopen, richting strand, naar het scheepswrak. Voordat we goed en wel tien meter hadden gelopen, riep een agent dat we even moest blijven staan. Ik voelde me niet helemaal gerust, keek naar Tom – die knipoogde. “Laat mij het woord maar doen,” zei hij, “alles komt goed.”

“Je gaat toch niet lopen kutten met zijn hoofd, hè?”

“Doe ik nooit,” zei hij.

“Jongens – Kennen jullie die man toevallig?”, vroeg de agent.

“Nee,” zei Tom.

“Wat is er gebeurd?”, vroeg ik.

“Niks,” zei de agent. “Wat ik wilde zeggen…. eh… Het strand is deels gesloten voor een archeologisch onderzoek.”

“Nou – dan gaan we zeker even kijken,” zei Tom.

Ik probeerde enthousiast te reageren en volgens mij lukte dat ook wel. Tom trok me mee richting strand.

Achter een haag van coniferen gingen meer vakantiehuisjes schuil, complete ééngezinswoningen, deels huur, deels koop. Een patatkraam stond onhandig in een hoek, daarnaast lag een helling, zodat je je per fiets omlaag kon laten vallen. We liepen omhoog, bereikten het hoogste punt. Verderop werd de Oosterscheldekering zichtbaar. Tegen die achtergrond, bijna nietig, maar zeker zo aanwezig, was een groepje mannen en vrouwen aan het werk om een scheepswrak te bergen.

Er stonden wandelaars boven op die duin, fietsers ook, Tom keek naar de bergingswerkzaamheden. Zo te zien moest er nog veel gebeuren voordat ze het scheepswrak zouden weghalen. De rest leek hem weinig te interesseren.

Zijn aandacht ging naar een man en een vrouw op het strand die erg dichtbij mochten komen. “Mijn ouders,” stelde Tom vast.

Ik reageerde niet echt, bleef naar dat wrak kijken en dacht aan wat ik die ochtend had gezien; Tom van Alsem die potscherven in zijn rugtas stond te proppen.

“Mijn vader toont wetenschappelijke interesse… Snap je? Morele steun, al vindt hij eigenlijk dat een archeoloog meer een soort bouwvakker is, maar dan academisch gevormd.”

“Drinkt je vader wel eens alcohol?”

“Af en toe. Hij vindt dat ieder mens recht heeft op één ongezonde gewoonte. Hoezo?”

“Nee – niks.” Ik had er niet eens over moeten beginnen, verdomme. Mijn pa was ver weg en toch heel dichtbij.

*****

We waren ons een beetje aan het vervelen, volgende ochtend rond elf uur, geen trek in koffie of thee, nergens zin in. Tom zag die auto’s als eerste aankomen, drie zwarte Audi’s. Vreemd genoeg stopte de derde Audi, achterraampje ging omlaag, man met asgrauw gezicht stak zijn hoofd half naar buiten.

Tom scheen hem te kennen, al begreep ik niet goed hoe die twee elkaar tegen waren gekomen.

“Jij hier?”, vroeg de oude man.

“Zeker.”

“Mag in de krant, zo ver kom jij toch nooit?”

“Voor het eerst in jaren.”

“Heb je soms je toverkunsten gebruikt om dat te bewerkstelligen, beste Tom?”

“Niet nodig.”

De chauffeur werd ongeduldig en mopperde enkele Duitse woorden naar zijn passagier.

“Wind je niet zo op, joh, deze jongeman is veel belangrijker dan dat scheepswrak van jouw meester,” zei de passagier die op bekakte toon langs de hoofdsteun praatte.

“Je ziet er slecht uit, ouwe man,” zei Tom.

“Cadeautje van je vrienden,” antwoordde hij, “ik heb longkanker, ‘t is terminaal, niks aan te doen, ik ga dood. Herr Weiss zal blij zijn, denk ik.”

“Moet je niet naar je scheepswrak?”

“Nu niet meer, ik ben er klaar mee, nu ik jou hier zie.”

“Interessant, hoor. Je bent toch zo geïnteresseerd in oudheden?”

“Er zal beslist iets hebben gelegen, maar dat is er nu niet meer.”

Die ouwe man gaf een paar tikken op de hoofdsteun. “Vortmachen.”

“Wie was dat?”, vroeg ik.

“Een vage kennis. We hebben elkaar eerder gesproken. Sluijters heet hij. Niet zo’n aardige man.”

De zwarte Audi draaide naar links en verdween uit het zicht.

“Hij heeft iets nieuws verteld,” stelde Tom vast. Hij keek me aan met een triomfantelijke blik die ik nog niet eerder had gezien. “Herr Weiss. Die heeft hij nog niet eerder genoemd.”

“Ja en wat zou dat?”

“De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden.”

“Ben je daar niet wat jong voor?”

“Nee,” zei Tom.

“Ik wil het verhaal weten.”

“Je zou me niet geloven.”

“Dan nog.”

“Ooit. Zal ik het verhaal vertellen,” reageerde Tom. “Misschien.”

Het gaf niet veel hoop. Ik begon te leren dat je Tom mocht vertrouwen op zijn woord. ‘Ja’ was beslist ‘ja’ en zijn ‘nee’ betekende daarom evenveel. Het zorgde ervoor dat zijn kijk op het leven veel overzichtelijker was dan de mijne.

Ik was meer ‘nee, misschien’.

“Zijn we vrienden geworden?”, vroeg ik nog.

“Ja, denk het wel.”

“Je hebt toch vrienden om met elkaar mee te denken? Elkaars problemen helpen oplossen.”

“Je bent niet zo’n goeie advocaat als Rien.”

“Rien?”

“Ja, een neef van Aafke. Kletst de gaten in je kousen, die jongen.”

Ik moest zijn vriendenkring nog leren kennen. Hij kende echt veel mensen.

“We zijn elkaar wel eens tegengekomen.”

“Wat ik bedoel… Sjors… Helemaal aan het eind sta je toch altijd alleen. Dan heb je geen flikker aan vrienden.”

“Ik wist niet dat je zo’n vrolijke jongen was.”

Hij negeerde die laatste opmerking.

“Nog effe, en die Audi-jongens komen weer terug.”

“Zou je denken?”

“Ja. Je was er toch bij gisterochtend?”

“Tuurlijk, ik heb er alleen een beetje de pest over in, omdat je zo eigenwijs doet.”

“Laat me raden,” zei Tom, “je wilt weten of je werkelijk lood in goud kunt veranderen.”

“Ja.”

“Geen kans op. Bovendien staan er alleen symbolen op die wij niet kunnen lezen.”

“Ik zou het toch eens willen proberen.”

Tom keek me aan, er speelde een uitdagende grijns op zijn gezicht, maar hij schudde ook langzaam zijn hoofd. “Nee, zeker met Sluijters in de buurt en geloof me, die zal zeker niet zo makkelijk opgeven.”

“Wat kan die Sluijters doen dan?”

“Weinig, ik verwacht een tegenzet. Dat wel. Hij wil die potscherven hebben. Heel simpel.”

Ik besloot het onderwerp voorlopig te laten rusten. Er lag nog een ander onderwerp op het puntje van mijn tong. Ook iets dat die ouwe man met zijn grauwe gezicht had gezegd tegen Tom. Toverkunsten. Dus ik vroeg hoe serieus ik die opmerking moest nemen.

“Nou ja, zeg,” zo begon hij bijna verontwaardigd.

“De tovenaar van Ut. Zo sta je bekend. Er gaan een paar vreemde verhalen over je rond.”

“Geloof me, ’t is allemaal gelogen.”

Ik liet het onderwerp verder rusten. Tom ging op een steen zitten, zodat hij de auto’s kon blijven volgen die geparkeerd waren langs de duinrand. Hij zou zich niet verstoppen voor die man, Sluijters. “Wat is dat eigenlijk voor een vent?”, vroeg ik.

“Sluijters, bedoel je natuurlijk. Hij heeft een winkeltje in Den Bosch, allemaal rommel, zo lijkt het, maar zijn echte talent ligt op een heel ander terrein.” Tom stopte hier even. Driehonderd meter verderop stonden er mannen naast een auto te debatteren. Sluijters hield een wandelstok vast. Hij sprak niet, maar schudde wel zijn hoofd heel gedecideerd ‘nee’. Sluijters was niet van plan een zinloze wandeling te ondernemen naar het strand. “Ik heb gehoord dat hij in staat is magische objecten te herkennen, een gave die Sluijters voor veel geld verhuurt. Je zou het niet zeggen als je het stofnest ziet dat hij zijn winkel noemt.”

“Magische objecten. Zei je dat nou?”

“Ja. Daarom is-ie hier. Vanwege die potscherven.”

Ik ging ook maar zitten. “Die een hoop geld waard zijn.”

“Kunnen zijn – als je die symbolen kunt duiden.”

“Het zou mij beslist lukken.”

Tom keek eventjes opzij. “’t zou je nog lukken ook, hè? Nou ja – Stel dat de eigenaar ze niet komt halen,” zei hij, maar Tom maakte zijn zin niet af.

“Wie? Herr Weiss?”

“Denk het wel, ja.”

“Duikt hier ook nog op,” zei ik, “vandaag of morgen.”

“O, vast.”

Het duurde bijna een uur voordat twee kerels terugkeerden van het strand, twee keer het formaat kleerkast. We zagen Sluijters heel duidelijk gebaren, zo van: ‘Zie je wel!’

Hij tikte ongeduldig met zijn wandelstok tegen het portier van de auto dat snel open werd gedaan door de chauffeur.

“Poppetje gezien, kastje dicht,” mompelde Tom.

“Nu eerst de opdrachtgever informeren en een boel lelijke woorden over je heen laten komen,” zei ik. “Lul, klootzak. Je kan helemaal niks! Maar dan in het Duits natuurlijk.”

“Vermoedelijk,” zei Tom met een glimlach.

“’t Gaat om de poen.”

“Altijd.”

“Komen ze nu weer hierheen?”

“Ja.”

“Stopt die achterste auto dan opnieuw, zodat mijnheer Sluijters kan bijpraten met de tovenaar van Ut?”

“Je bent een lul. Weet je dat wel?” Hij gaf een klap op mijn bovenarm. Ik reageerde direct en sloeg terug. Te hard natuurlijk. “Auw – Je bent ècht sterk,” zei hij.

“Sorry.”

De auto’s kwamen dichterbij, twee reden gewoon verder, zoals ze eerder ook al hadden gedaan, eentje stopte. Natuurlijk ging het raampje open en werd het hoofd van die zieke oude man zichtbaar.

“Je bent goed te werk gegaan, jongen. Er ligt niks meer. Alles is weg,” zei hij. “Herr Weiss zal tevreden zijn.”

“Ken ik niet en boeit me niet.”

“Enig idee wiens belangstelling je hebt gekregen?”, vroeg Sluijters, maar hij gaf zelf het antwoord. “Nee, natuurlijk niet.” Tom zei niets, wachtte alleen af. “Herbert Weiss, beter bekend als Herr Weiss, is de originele kerstman – tot hij alle menselijke hebzucht kotsbeu werd en voor zichzelf begon te werken. Jij hebt zijn aandacht weten te trekken… Jammer. Je had nog wel zo’n glorieuze toekomst. Echt, jammer.”

“Pleur op, ouwe,” zei ik en ondertussen dreigde ik een kiezelsteentje naar hem te gooien.

“Je kiest armzalige bondgenoten, Tom van Alsem.”

“Het valt me echt op dat je er ineens zo veel slechter uitziet,” zei Tom, ‘ik ben benieuwd of je volgend jaar in oktober nog leeft, denk het eerlijk gezegd van niet.”

Sluijters overwoog een antwoord, maar bedacht zich. “Fahren, bitte!” Raampje ging weer omhoog.

*****

De dag verliep verder in een landerige kalmte. We deden weinig, hingen soms wat rond bij de bergingswerkzaamheden, al bleek de grootste opwinding allang voorbij. Aangespoelde wrakstukken, deel van een lading, laat achttiende-eeuws of zo. Een perfecte vakantiedag, zo eentje die met geen mogelijkheid voorbij kon gaan. Ik wilde opnieuw die zogeheten toverkunsten van Tom ter sprake brengen, zoals Sluijters had gezegd. Het was weinig zinvol. Een antwoord zou niet volgen.

Volgende ochtend leek voorbij te gaan zonder incidenten. Ik begon Sluijters te vergeten, anders dan Tom, die nog veel nadacht over het gesprek met die man. Vaak gaf hij geen direct antwoord als ik wat zei. Dan herhaalde ik mijn vraag of opmerking, waarna hij niet altijd een logische respons gaf.

’s Middags net na een uur veranderde er zowaar iets. Om te beginnen ging Tom ineens normaal reageren. Net zo belangrijk was de limousine die we voorbij zagen rijden, niet stopte, maar gewoon verder ging, een verlengde Mercedes, spierwit. Donkere ramen. Chauffeur droeg een uniform, zo goed zagen we hem wel, want erg snel reed hij niet. Ik kan me niet goed herinneren of die twee momenten tegelijkertijd gebeurden. Tom reageerde plots heel attent en die limousine reed voorbij. Volgens mij vielen die momenten zo goed als samen. Er kwam weer een normale glans in zijn ogen. Alsof zijn geest enige tijd ergens anders was geweest. Ik had een hele tijd naast een verlaten lichaam gezeten. Dat idee kreeg ik erbij. Ademhaling, hartslag, alles ging door, maar het huis stond effetjes leeg.

“Je bent een vreemde gozer,” zei ik.

“’t Is niet de eerste keer,” zei hij en Tom negeerde opmerkingen of vragen. “Jij hebt toch ook die auto gezien?”

En ja hoor, meteen weer een ander onderwerp.

“Kon niet missen, hè.”

“Zou dat die… eh, die man, je weet wel… Herr Weiss.”

“Wie zal het zeggen.”

“Dat geloof je toch niet, Tom?”

“Sinds twee maanden geloof ik een heleboel.”

Een ouder echtpaar fietste voorbij, die mensen gingen niet heel snel, maar gewoon heel rustig.

“Je zult me echt iets moeten vertellen, want dit trek ik echt niet.”

“Eerst die auto,” zei hij, “de rest komt later wel.”

“Laat je me zien wat je met die scherven kunt doen?”

Tom schudde zijn hoofd. “Ik weet iets veel beters.”

Toverkunsten. Het woord dreunde loeihard in mijn hoofd, net als de stem van Sluijters, man met een stervend lichaam, dankzij vrienden van Tom. Wie waren die vrienden in hemelsnaam dat ze juist dàt konden doen? Er kwamen alleen meer vragen, niet minder, terwijl Tom er geen één wilde beantwoorden. Tot nu toe niet tenminste.

Het duurde erg lang voordat de limousine terugkwam. Ik dacht eerlijk gezegd dat die auto verder zou rijden, maar de chauffeur stopte, ging een stukje achteruit, parkeerde tenslotte met de rechterwielen in het grint. We keken elkaar vragend aan, Tom en ik, maar er gebeurde lange tijd niets.

“Mocht dat portier zo meteen alsnog opengaan,” zei ik, “dan verzeker ik je dat je niet alleen naar binnengaat.”

“Oké,” zei Tom.

“Aan de andere kant… We zitten het ook wel een beetje uit te lokken.”

“Nee, er is toch geen wet die ons verbiedt hier van de zon te genieten, omdat het strand momenteel druk bezet is met hard werkende mensen?”

Nog steeds gebeurde er niets. Geen beweging, geen geluid. De chauffeur zat onveranderlijk achter het stuur nieuwe orders af te wachten – die voorlopig uitbleven.

“Zullen we wat gaan eten?”, vroeg ik.

We stonden op, klaar om weg te gaan en, zul je natuurlijk net zien, juist op dat moment zwaaide het portier open., alsof de passagier domweg had zitten wachten tot we dat deden.

Nog steeds geen stem.

Ik zag een korte aarzeling bij Tom die alsnog zijn hoofd naar binnen stak en riep: “Hallo?”

“Neem een zit,” zei de onbekende, “en je vriend ook – je vriend die zo weinig vertrouwen heeft in zijn medemensen.”

We worstelden onszelf naar binnen. Ik ging zitten, vergat het interieur nader te bestuderen. Daar kan ik je dus ook weinig over vertellen. Er zat een oude man tegenover ons. Zijn ooglapje viel natuurlijk op – hij had er een voor het linkeroog. Hij had halflang wit haar, een witte baard, wit kostuum en overhemd.

“Je naam zal wel geen ‘’mijnheer Zwart’ zijn, denk ik?”, vroeg Tom en hij klonk echt heel erg cool.

“Wij moeten elkaar niet voorstellen middels een klassieke handdruk; ons soort mensen toont de handpalmen,” zei hij en de man draaide zijn handen om. Tom keek ernaar, langdurig, scheen die handen allemachtig interessant te vinden. Ik had geen idee wat er nou zo bijzonder aan was, maar ja, het was niet erg licht in die auto. Ik boog voorover en ontdekte na een tijdje wat er nou zo speciaal aan was. Die vent had geen handlijnen, geen vingerprintjes, helemaal niets, net een stuk blanco papier. “Je dacht natuurlijk de enige te zijn, nietwaar, Tom?”

Nu was het de beurt aan Tom. Hij draaide zijn handen om. Nu zag ik wat me niet eerder was opgevallen. Ik had gewoonweg niet opgelet. Hoe vaak let een mens daar nou op?

“Mijn naam is Herbert Weiss.”

Tom knikte.

“Bijgenaamd de alchemist,” zei hij en de man richtte zich hierna onverwacht tot mij: “Voor jou ben ik Herr Weiss.”

“Aangenaam,” zei Tom. “Hij heet Sjors.”

“Rooijackers, ik weet wie hij is, maar ik ben hier vandaag niet voor de zoon van Harm en Evelien Rooijackers.” Hij kende mijn ouders, ik was te verbijsterd om hierop te reageren. Met verlegenheid had het niets te maken. “Beste Tom – ik wil de scherven terug die jij hebt verborgen. Ze zijn van mij en dat weet je.”

“Ik begrijp het niet zo goed,” zei Tom, “je hebt die scherven helemaal niet nodig om goud te maken.”

“In ongeschonden staat fungeren ze als een goede versterker. Dat moet je toch wel gemerkt hebben.” Her Weiss pauzeerde eventjes en staarde naar mij. “Ik kan je bijna horen denken, beste Sjors. Jij kunt niks met die scherven, want je moet er de gave voor hebben.” Herr Weiss toonde zijn handpalmen.

Voor het eerst had ik moeite met nadenken. Mijn brein weigerde al die informatie te verwerken. Inderdaad had ik er behoorlijk over lopen drammen. Lood veranderen in goud. Wie wil dat nou niet? Ik was getuige van een ontmoeting tussen twee tovenaars en niemand zou me ooit geloven.

Herr Weiss knikte langzaam zijn hoofd. “Ik wilde de invloed van Herr Sluijters meten. Eens kijken wat Tom gaat doen. En zijn nieuwe maatje, Sjors. Je bent geen slechte jongen, hè. De verleiding is er wel degelijk, maar je hoort bij de ‘witten’.” Tegen wie van ons tweeën zei hij dat nou? ‘Je bent geen slechte jongen!’ Herr Weiss keek naar Tom toen hij dat zei, maar ik voelde me net zo goed aangesproken.

Die ouwe vent werkte op mijn zenuwen.

“Je bent hier nog anderhalve dag,” zei Herr Weiss. “Ik moet nog een paar zaken afhandelen hier in de buurt. Morgenmiddag zo rond drie uur. Dat schikt wel, denk ik?”

Tom knikte.

“Mooi en dan nu… wegwezen.”

Tom stapte als eerste uit, ik aarzelde nog even. Nog één vraagje. “Herr Weiss – Hoe oud bent u eigenlijk?”

“Voor deze keer zal ik doen alsof ik dat niet gehoord heb, Sjors. Wegwezen, zei ik.”

*****

De limousine verdween statig rollend in de bocht. Mijn hoofd tolde ervan, zoveel informatie over met name iemand die een vriend was geworden. In één woord ‘geweldig’, om dan nog te bedenken dat we elkaar tegen zouden blijven komen op school. Ik ging een mooi jaar tegemoet.

Tom streek met zijn vingers door zijn haar. Ik lette nu wel op die ontbrekende lijnen en in vol daglicht zag zijn hand er nog vreemder uit. “Jij wil zeker het hele verhaal weten?”, vroeg hij met de verzuchting van een jongen die er totaal geen trek in had.

Ik begon te lachen. “Zou wel prettig zijn, ja.”

“Herbert heeft gelijk. Ik kan inderdaad een beetje toveren. In de winkel van Sluijters heb ik een kistje gekocht, twee magische kogels om precies te zijn. Vanaf dat moment was alles anders. Ik zie dingen… verschijningen, figuren die allerhande dingen van me willen weten of gewoon vertellen. Het zou tijdelijk zijn, maar blijkbaar is dat niet het geval, want Herbert Weiss heeft diezelfde kogels vastgehouden en ook zijn spreuken op moeten zeggen. Net als ik. En daarmee de kracht van die kogels geabsorbeerd. Ik had al gehoord dat het vaker gebeurde.” Tom dacht voortdurend na over elk woord, elke zin die hij uitsprak, hij was continu op zijn hoede. Ik hoefde me geen illusies te maken. Hij zou geen verkeerd woord loslaten.

“De tovenaar van Ut is dus geen fabeltje,” zei ik. “Hé, dat gedoe met Erwin. Was dat jouw werk?”

“Ja.”

“Gaaf, kikken man.”

“Sinds die tijd kom ik regelmatig Sluijters tegen, al moet ik zeggen dat hij een tijdelijk probleem is, aangezien ze hem een dodelijke vorm van kanker hebben gegeven. Aan de andere kant had ik gehoopt dat ze zijn… eh, activiteiten wat grondiger aan gepakt zouden hebben. Niet dus.”

“En die handlijnen van jou… en hem?”

“Ik zou een goede misdadiger kunnen zijn, volgens Sluijters, die zei dat ik nergens vingerafdrukken kan achterlaten. Op zich wel een juiste bewering. Mijn DNA is ook niet te traceren. Een geweldige voorsprong natuurlijk, als je het vanuit de misdaad bekijkt. Ik vraag me wel eens af of het betekent dat ik ook geen kinderen kan krijgen. Misschien moet ik die vraag eens stellen aan Weiss.”

Ik kreeg er zo langzamerhand hoofdpijn van. “Is er dan ook een bepaald doel aan verbonden? Wat jij… Wat jullie moeten doen. Hij zei dat je hoort bij de ‘witten’.”

Tom antwoordde niet, begon naar het vakantiehuisje te lopen dat zijn ouders gekocht hadden, niet gehuurd zoals wij. Vrijdagmiddag gingen moeder en ik weer naar Utrecht, Tom en zijn ouders pas zaterdagochtend. Sinds het ontbijt hadden we niets gegeten of gedronken, alleen maar op Herr Weiss gewacht. Heel opzichtig, langs een weg die iedereen moest volgen, indien je tot bij het vakantiepark wilde raken.

“Hij kende mij èn mijn ouders,” zei ik. Het schoot me te binnen dat Herr Weiss had gezegd mij uiteraard te kennen.

“Lijkt me geen goed teken, Sjors.”

“Nee hè?”

“Nee.”

“Tot morgen.” Ik stak mijn duim omhoog en ging het huisje binnen.

Tom van Alsem was een tovenaar. Hij was niet de enige. Herbert Weiss kende mij en mijn ouders.

Moeder zat een boek te lezen. Ze mompelde iets over laat zijn, ik reageerde met ‘sorry hoor’.

“Ma. Ken jij een zekere Herbert Weiss?”

“Wie?” Ze had mijn vraag maar half gehoord.

“Herbert Weiss.”

Gedurende een heel kort ogenblik dacht ik in haar ogen te zien dat ze hem kende, maar ze begon haar hoofd te schudden. Grijzende haren zwaaiden langs haar gezicht, alsof ze haar ontkenning daarmee extra kracht wilde geven.

Ik wist dat ze loog.

Het onderwerp kwam die dag niet meer ter sprake. Ik had net van Tom geleerd dat sommige antwoorden tijd nodig hadden en wilde mijn moeder al evenmin dwingen te reageren. Anders gezegd: ik haatte mijn vader te veel om het mijn moeder lastig te maken over dat onderwerp, wel een heel belangrijk onderwerp overigens. Er was geen twijfel over mogelijk of ik zou binnenkort nog eens beginnen over Herr Weiss en die kortdurende vonk in de ogen van mijn moeder. Dat was trouwens geen vreugdevolle vonk geweest, maar angst.

*****

Er lag natuurlijk wel een gigantisch voordeel in die ontkenning, bedacht ik de volgende ochtend toen ik wakker werd, want moeder zou niet zo snel een activiteit verbieden die iets met Herr Weiss te maken had. Ik nam de tijd voor het eten. De afspraak gold vanmiddag drie uur, Tom zou beslist niet veel eerder de potscherven tevoorschijn halen. Herr Weiss had weinig gezegd over de staat waarin zijn kostbare zender verkeerde, nadat Tom zich ermee bezig had gehouden.

Ik bladerde een krant door, populistische rommel, erg schreeuwerig allemaal, onze normale krant was er nu eenmaal niet. Moeder zat lusteloos een boterham te smeren. Morgen keerden we terug naar huis en was mijn avontuur in gezelschap van Tom gedaan. Ik verdrong het idee en liet de krant zakken.

Het was weer zover, ze had de blues. Haar woorden overigens, niet de mijne. Morgen moesten we weer terug naar huis. Nog één dag en dan naar huis. Een ellendig klotehuis vol herinneringen aan drank, agressie en angst.

“Je kunt ook scheiden,” zei ik.

Het was niet de eerste keer dat ik dit zei.

De reactie van mijn moeder kende ik al.

Ze legde eerst haar broodmes neer. “Alleen als hij een andere baan krijgt en voortaan thuis is.”

Ik wilde zeggen dat ze stom bezig was, maar hield mijn mond. In feite had ik ook willen zeggen dat ik die smeerlap zou vermoorden als hij mijn moeder ooit nog iets zou aandoen. Nog geen vinger die anders dan liefhebbend bedoeld was. Ik hield mijn mond. Ze zou gaan huilen en zeggen dat ik mijn toekomst vergooide. ‘Nou en, ma. Die is toch al naar de pokken.’

*****

Na het eten besloot ik een kijkje te nemen op het strand, omdat ik benieuwd was naar de stand zaken rond het scheepswrak. Ik had er een artikel over gelezen, een kort verhaal met foto van een wrak, niet het wrak op dit strand trouwens, een foto van een heel ander wrak. Dat wist ik zeker.

“Die krant mag je nog niet wegdoen, ma,” heb ik nog gezegd voordat ik vertrok. Ze knikte en begon de tafel leeg te ruimen. Nee, ik hoefde niet mee te helpen.

Het kostte tijd om Tom te traceren.

Ik wilde niet naar hun vakantiehuis gaan en aanbellen, zodat naar alle waarschijnlijkheid zijn vader of moeder open zou doen. Het idee voelde een beetje kinderachtig aan. Toch speelde er een zekere opgewonden spanning, een verlangen naar meer avonturen, vreemde gebeurtenissen.

Op het strand waren er enkele wandelaars, een hond die er niet mocht zijn, maar wel keurig aangelijnd was. Ik liep, of zocht eigenlijk naar de plek waar gistermiddag nog het wrak had gelegen. Er lag niets meer. Ze hadden alles meegenomen.

Ik keek besluiteloos om me heen en zag Tom tussen twee duinen door het strand opkomen. Er hing een rugtas over zijn schouder. We begroetten elkaar ergens halverwege.

“Heb je ze al opgehaald?”, vroeg ik.

Hij schudde ontkennend zijn hoofd. “Nee, nog niet. Straks pas. Ik wilde niet riskeren dat Sluijters zich alsnog met de zaak gaat bemoeien.”

“Geen probleem, die ouwe mep ik wel neer als het moet.”

“Je weet wat ze zeggen over oude mensen en kleine kinderen, hè?”

“Huh, boeiend. Als die ouwe op zoek gaat naar problemen, dan kan hij ze krijgen.”

“Als die ouwe op zoek gaat naar problemen,” zei Tom, “wat ik niet denk overigens, krijgt hij met twee tovenaars te maken. En Sluijters herkent dan wel magische objecten, maar kan zelf niet toveren anders zou hij zichzelf genezen van zijn ziekte.”

We lieten het strand achter ons, er lag werkelijk niets meer van enige waarde en het uitzicht, die altijd roerloze Oosterscheldekering, kenden we zo langzamerhand wel. Op het hoogste punt van de zeeduin bereikten we eerst een weg, een smalle strook asfalt die kronkelend langs de zee lag. Daarna weer die helling, maar Tom koos ervoor het onherbergzame duinlandschap te betreden. Begin van de herfst, weinig kans op broedende vogels. Hij manoeuvreerde zich langs struiken met lange scherpe doorns. “Kijk,” zei hij en Tom bleef even stilstaan, “ik wil maar één ding. Domweg met rust gelaten worden. Sinds ik dat vervloekte kistje heb gekocht, bemoeien allerlei mensen zich met mijn leven. Vol goede raad… Je moet dit…. Je moet dat. Fuck it! Dat bepaal ik zelf wel! Ik heb een cadeau gekregen, een geschenk noemen ze het, mensen als Sluijters die herkennen wat ik kan doen, maar zijn zelf volslagen machteloos .”

“Die Sluijters verhuurt zijn talent,” zei ik.

“Laatst vertelde iemand me dat hij ooit is begonnen als groenteboer. Worteltjes of magische objecten . Dat maakt hem weinig uit, zolang het maar geld oplevert.”

Inmiddels stonden we op een natuurlijk plateau, een aaneengeschakelde rij duinen die zich meer dan tweehonderd meter uitstrekte naar elke richting.

“Ik heb er over nagedacht, die toestand met die potscherven. Jij bent slim… Eens kijken of je gisteren goed geluisterd hebt. Wat doen die potscherven? ”

Ik dacht na en herinnerde me mijn teleurstelling, nadat hij had verteld dat je er geen lood mee in goud kon veranderen. Onmogelijk. Tom heeft ook iets gezegd. Jij hebt die scherven helemaal niet nodig om goud te maken. Ze versterkten hoogstens hersengolven afkomstig uit het hoofd van een tovenaar zoals Herr Weiss. Sluijters kon er totaal niks mee.

Dat heb ik geantwoord.

“Juist. Dus is nu mijn vraag als volgt… Wat moet Sluijters dan met die potscherven?”

“Misschien als voorbeeld, hij wil die scherven gebruiken om nieuwe aardewerken potten te maken met dezelfde schilderingen erop. Misschien zelfs meer, groter dan deze exemplaren. Ik heb ze gezien. Zo groot zijn ze niet eens.”

“Precies. Maar om ze te gebruiken heb je een tovenaar nodig met minimaal hetzelfde, let wel, ontwikkelde talent, als Herr Weiss. Je hebt er anders geen ruk aan.”

“Die moeten er dan ook zijn.”

We liepen verder. Ik bedacht ineens dat hij ons naar een prachtige neutrale locatie had gebracht. Het zou niemand daarbeneden zelfs opvallen dat we hier waren.

“Die zijn er ook,” zei hij. Zijn stem klonk wat kalm. Boven onze hoofden cirkelden een paar meeuwen die luid leken te schreeuwen dat we moesten opkrassen. “En ze willen allemaal iets, terwijl ik alleen maar met rust gelaten wil worden.”

“Je magische krachten teruggeven zal ook wel niet gaan,” zei ik, maar in feite kon ik me met geen mogelijkheid voorstellen waarom je zoiets kwijt zou willen.

“Het kistje kiest de eigenaar, niet andersom. Voor Sluijters was dat ook een hele ontdekking dat zijn kleindochter het kistje had verkocht. Hij heeft me tot in Utrecht achtervolgd.”

“Je moet alles vertellen,” zei ik.

“Ja – andere keer.”

Na bijna twintig minuten bereikten we eindelijk een stijl aflopend pad, al leek het op meer op de drooggevallen bedding van een stroom die tijdens een hevige regenbui ontstaat.

“We moeten die spullen van Weiss gaan halen.”

“Yep.”

De scherven bleken te zijn verborgen in de tuin van de familie Van Alsem. Niks bijzonders verder. Een plastic tasje van een bekende supermarkt, daar lagen ze in, voorzichtig weggelegd, half onder een struik, achter de kliko. Ik keek hem verbaasd aan, om niet te zeggen verbijsterd, vanwege zoveel zorgeloosheid.

“Ik heb ooit een verhaal gelezen over een vermiste brief, een belangrijke brief die ging over een erfenis. Aan het eind bleek die gewoon tussen de andere brieven te zijn weggestopt. Heel simpel. Een boom verstop je tussen andere bomen; een brief verstop je tussen andere brieven; rommel bewaar je bij andere rommel.”

Het klonk heel logisch. Alles lag er nog. Niemand had de tas verplaatst of er zelfs een vraag over gesteld.

“Ik kan me niet voorstellen dat dit alles zou zijn,” zei ik.

“Vanmiddag had ik de spullen sowieso weg moeten halen, omdat morgen het vuilnis wordt opgehaald.”

“O, dus daar heb je wel over nagedacht,” zei ik.

Zijn vader verscheen in de deuropening. “Hé, jongens. Trek in koffie? Of een broodje? Dan moet je nù binnenkomen.”

Vijf minuten later zat ik aan tafel, tegenover me zat Tom. Aan de muur hingen verschillende lijstjes met foto’s van twee lachende kinderen, een jongen en een meisje. Ik zag een schoolfoto van Tom, heel recent zelfs, het meisje was er niet bij, maar ik durfde er geen vragen over te stellen.

*****

Drie kwartier later stonden we alweer buiten. Lucht begon te betrekken, boomtakken hingen strak in de wind. Een gepast einde voor het avontuur dat we hadden beleefd die week en ik kon het verhaal niet eens verder vertellen. Verdomme..

Ik wilde Tom nog wel een vraag stellen over de foto van het meisje dat ik had gezien. We gingen linksaf, dezelfde plek als gisteren, waar we ’s middags op Herr Weiss hadden zitten wachten. Die raadselachtige oude man wiens aardewerken potten zich aan boord van een laatachttiende-eeuws schip hadden bevonden. Hij verplaatste zich in een dure limousine, voorzien van alle gemakken die zo’n moderne automobiel kon bieden.

“Hopelijk duurt dit niet zo lang als gisteren,” zei Tom die zijn jas dicht ritste.

“Ik zou dit verhaal eens op moeten schrijven,” zei ik. Zoals de ouwe man die door Tom was betoverd en vermoedelijk nog steeds op het nieuws van twaalf uur zat te wachten. Specialisten onderzochten zijn brein maar slaagde er niet in iets te ontdekken, een afwijking of wat dan ook. Totdat iemand bedacht dat ze zijn wens gewoon moesten vervullen.

“Als je dat echt opschrijft, vergeet je meteen dat het echt is gebeurd.” Hij tikte mijn bovenarm aan, alsof hij het niet meende, want hij glimlachte er ook bij.

“Hè?”

“Precies zoals ik het zeg, Sjors.” Geen lach meer, geen opgewekte ondertoon.

Ik wilde nog reageren, maar er kwam een bloedrode Audi A3 aanrijden.

“Nu eens geen zwarte,” zei Tom. “Da’s ook voor het eerst.”

“Sluijters?”

“Ja, die kickt daar helemaal op.”

De bestuurder stopte, het portier zwaaide open, een man van ongeveer dertig jaar oud stapte uit, even later gevolgd door zijn passagier, natuurlijk heette hij Sluijters.

Tom gaf geen krimp en ik probeerde te reageren alsof het me niet boeide, of het weinig indruk maakte.

De wandelstok van Sluijters prikte ritmisch op het asfalt. “Nou, jongen, geef die spullen maar, dan gaan we weer,” zei hij.

“Nee,” zei Tom, “je hebt er geen recht op.”

“Wat een gedoe zeg. Moet je zo nodig de held spelen?”

“Het maakt allemaal geen reet uit. Ik heb met iemand anders afgesproken.”

“Herr Weiss. Hij heeft je ook al ingepalmd. Ze noemen hem ook wel de witte engel des doods.”

“Je ziet er zelfs slechter uit dan gisteren, Sluijters. Hoe krijg je het voor elkaar?”, vroeg Tom.

De chauffeur begon zonder aankondiging vooraf naar Tom te lopen.

“Nog een stap en je hebt een probleem,” zei ik.

Sluijters begon te lachen en dus begon zijn chauffeur ook hard te lachen, maar Sluijters kreeg een hoestbui en veegde uiteindelijk zijn mond af met een papieren zakdoekje. “Zo,” zei Sluijters met een benepen stem, “de spullen die we zoeken zitten in zijn rugtas. Claudio – Als jij ze wil pakken?”

“Goed mijnheer.”

Claudio graaide tevergeefs naar de rugtas van Tom. Op hetzelfde moment duwde ik die man weg. Hij had enkele stappen nodig om zijn evenwicht te herstellen. Er lag geen spottende grijns meer op dat smoelwerk. Ik zag zijn verbazing, omdat ik veel sterker bleek te zijn dan hij had gedacht.

“Misschien hebben we een klein probleem, mijnheer. De welp blijkt een volwassen leeuw te zijn.”

“Boeit me niet, pak die scherven,” beet Sluijters hem toe, nog steeds diezelfde afgeknepen klanken.

“Het wordt tijd dat Weiss komt opdagen,” zei Tom.

“Ja, àls hij komt,” zei ik.

Ik zag de hand van Claudio onder zijn jasje verdwijnen, alsof hij sigaretten wilde pakken, maar hield plotseling een pistool vast. Loop was op mij gericht.

“Achteruit knul,” zei hij en stak zijn arm uit naar Tom. “Hier die tas, godverdomme.”

De lippen van Tom bewogen langzaam, één enkele zin die hij uitsprak en bleef herhalen. Het duurde erg lang voordat er iets gebeurde, maar Claudio liet het pistool vallen, alsof hij zijn vingers brandde aan het metaal.

“Wat doe je nou, man! Oetlul!”, schreeuwde Sluijters, of probeerde dat te doen. Zijn stem was nog lang niet zo krachtig. Hij kreeg een nieuwe hoestbui, dus weer die zakdoek en deze keer zag ik bloeddruppels. Ik liep richting Claudio, balde mijn vuist, terwijl hij zijn wapen probeerde op te pakken. Hij moest weten wie hem neer ging halen, maar de verleiding was veel te groot. Ik trapte hem hard in zijn gezicht, alsof ik de beslissende goal maakte tijdens een belangrijke finale. Zijn hoofd en bovenlichaam zwaaiden omhoog, heel eventjes, want middenin die beweging zakte hij in elkaar en viel neer.

“Kijk,” zei ik tegen Sluijters die nog steeds flink aan het hoesten was, “daarom zijn echte agenten altijd met zijn tweeën.”

Hij hoorde mijn opmerking niet eens.

“Je moet je beheersen, lul,” zei Tom die eerst het wapen wegschopte en vervolgens naast Claudio neerknielde om zijn hocus-pocus te doen. Ik had hem laten verrekken.

Goed, het betekende dat Herr Weiss niet tegen mij persoonlijk had gesproken. Je bent geen slechte jongen.

Sluijters hoestte nog steeds, al werd het snel minder. Er zat volgens mij een patroon in, als hij zich tegen Tom richtte en zijn kwaadaardigheid op hem losliet, werd zijn ziekte heviger. Misschien verbeeldde ik het me alleen, was het mijn paranoïde fantasie die dit bedacht.

Claudio haalde diep adem, knipperde met zijn ogen en wilde alweer opstaan. Tom hield hem tegen, duwde hem weer terug.

“Blijf liggen, ik ben nog niet klaar met je.”

De vingers van Claudio graaiden machteloos in het grint. Hij liet zijn hoofd naar rechts vallen, toen naar links.

Het wapen lag bij het linkerachterwiel.

“Luister,” zei Tom. “Ik heb die breuken een beetje hersteld. Je zult wel nog een tijdje met een blauw gezicht lopen. Je zult geen pijn hebben. Dat is dan weer een voordeel.”

“Dank je,” lispelde Claudio.

“Je moet me pas bedanken als ik uitgesproken ben,” zei Tom, “misschien zul je me straks vervloeken.”

Claudio schudde langzaam zijn hoofd.

“Dit is de laatste keer dat je je pistool op een ander mens hebt gericht. Vanaf nu kun je dat niet meer. Onthoud dat het kwaad je zal treffen als de ziekte die je het meest vreest.”

Claudio krabbelde langzaam overeind, alsof hij niet kon geloven wat hem zojuist was overkomen. Sluijters liep terug naar de auto, trok het portier open, maar stapte nog niet in.

Zijn ogen dwaalden af naar rechts. Herr Weiss was inmiddels gearriveerd. Hij stond naast zijn limousine.

“Ik wens je een goedendag,” zei Sluijters met een stem die nog steeds krachteloos klonk. “Herbert, je zult ongetwijfeld veel gemak hebben van die jongens. Een duivel en een engel. Wie had dat ooit gedacht, Herbert? Wie had dàt ooit gedacht.?”

Helaas snapte ik Sluijters niet meteen. “Een duivel en een engel? Wat bedoelt die ouwe?” Ik keek opzij, naar Tom.

“Je hebt een moordende rechtervoet,” antwoordde hij. “Dàt bedoelt hij.”

“Ik ga het die jongen van Rooijackers niet eens kwalijk nemen, Jochem. Hij reageerde heel normaal. Je mag jezelf toch wel verdedigen tegen zo’n man.”

Sluijters trachtte zijn hand op te steken.    

“Tom – jongen. Tot ziens,” zei hij.

Eerst stapte Claudio in, die het portier met een klap dichttrok, daarna wurmde Sluijters zich in de auto. Het pistool van Claudio lag nog steeds op de plek waar Tom het naar toe had geschopt.

“Geef dat pistool maar aan mij, Sjors, een ongeluk zit in een klein hoekje,” zei Herr Weiss.

De Audi A3 rolde bijna voorzichtig weg, verdween uit het zicht.

Ik overhandigde het wapen aan Herr Weiss.

“Bedoelde je daarnet nou echt dat ik die vent… die Claudio… dat ik hem…. dat hij dood was?”, vroeg ik aan Tom.

“Bijna.”

“Jezus.”

“Een ambulance zou te laat zijn geweest.”

“Mijnheer Van Alsem,” onderbrak Herr Weiss ons, “ik zou graag mijn potscherven terug willen hebben.”

Tom gaf geen antwoord, maar liet zijn rugtas zakken en trok de ritssluiting open. Hij tilde er een plastic tas uit.

“Hier zit alles in.”

“Dank je,” zei Herr Weiss die de tas leek te wegen.

“En nu?”, vroeg Tom.

“Jullie gaan weer naar huis, morgen, overmorgen,” zei Herr Weiss. “Eljakim en Gladius. Ik heb veel geleerd vandaag.” Herr Weiss stapte zonder iets te zeggen in zijn auto. “Tot weerziens, jongens,” zei hij voordat hij het portier dichttrok.

*****

Laatste ochtend in een vakantiehuisje betekende vooral schoonmaken. Ik bracht de koffers naar onze auto, moeder maakte schoon, ze deed in ieder geval haar best om de indruk te wekken dat ze goed had schoongemaakt. Er zou iemand komen om te controleren, een dame die net zo min als mijn moeder op zoek was naar problemen, maar ze vaak genoeg gratis en voor niets cadeau kreeg.

Ik sloot de kofferbak, keek besluiteloos om me heen en zag Tom in mijn richting komen. In zijn rechterhand hield hij een verfrommelde krant.

Er speelde een glimlach rond zijn lippen die weinig goeds beloofde.

“Dit moet je nog echt effe lezen, Sjors,” zei hij en Tom propte die krant zo’n beetje in mijn handen.

Ik zocht het artikel dat hem zo opwond.

Zijn vinger prikte ongeduldig op een stukje dat ging over een man die enkele dagen ernstig in de war was geweest.

Nu ontstond er een grijns op mijn gezicht.

Een gepensioneerde man die doorgaans elke dag op het strand wandelde was eerder die week ernstig verward aangetroffen achter het stuur van zijn auto. Hij mompelde iets over het nieuws van twaalf uur. Heel curieus, aldus de woordvoerder, want die man hàd helemaal geen autoradio. Het leek op een soort hypnose. Zijn toestand veranderde op slag, nadat een verzorger hem daadwerkelijk naar de radio had laten luisteren. Hij verklaarde zich nog wel te herinneren dat hij was uitgestapt en naar het strand ging, zoals elke dag, ongeacht het weer.

“Je hebt een gevaarlijke tong, Tom van Alsem.”

Tom pakte de krant terug.

“Ja-a,” zei hij, “volgende keer vraag ik wel eerst of hij een autoradio heeft die het ook echt doet.” Hij stak zijn hand groetend omhoog en wandelde weg. “Zie je op school, Sjors.”

Ik keek hem na en begreep ineens dat hij nog steeds een raadsel voor me was. Tom van Alsem; geen jongen met wie je ruzie moest maken.

Je zou wel eens wakker kunnen worden met ezelsoren.

 

© Jos Smies / mei / juni 2014