Een fee in spijkerbroek (7)

Een maand later leek het dagelijks leven in de flat en zeker ook daaromheen best wel saai te kunnen zijn – Esmée had er weinig rekening mee gehouden dat ze zich verveeld zou gaan voelen. Op werkdagen hadden alle kinderen les bij mevrouw Madsen thuis – inderdaad hadden ze verschillende leerkrachten die moeilijke onderwerpen uitlegden als het nodig was. Buiten spelen ging na een paar weken te vervelen – iets wat Esmée nooit had verwacht.

Uiteraard lagen ze regelmatig op de heuveltop – Esmée, Andrea, Jokke, Gijs en Leon. In feite keken ze hooguit naar de lucht – condensstrepen – zomerse wolken die zo snel en hoog opstapelden dat ze het heel goed zagen als er een onweersbui volgde.

In de tussentijd had haar vader zijn werk weer opgepakt – zoals hij vroeger ook altijd had gedaan en nog altijd wist ze niet goed wat hij deed, want ze spraken ’s avonds aan tafel echt nooit over zijn werk.

Wat ze nog het moeilijkst had gevonden, was het gigantische hoogtepunt in het Veld van de Duizend Zielen – een ervaring die alle andere gebeurtenissen ronduit saai had gemaakt. Of ze nu tussen haar nieuwe vrienden op de heuvel lag, ’s avonds vanaf het balkon naar beneden keek. Ze ontdekte Nosferatus die een prooi zocht, zoals Gijs het noemde – of Leon en zijn vader die in weerwolven veranderden – ach ja.

Het was haar vader die de rust wist te doorbreken en hij deed dat met een simpele mededeling: “Morgen ga ik naar de stad – ons oude huis – de nieuwe ramen worden geplaatst en ik moet daar echt bij zijn – ik zal de buurtjes een beetje op de hoogte brengen – uitleggen hoe de zaken ervoor staan zonder te zeggen dat jij een fee bent.”

“Hoe doe je dat, pap?”

“Geen idee. Ik verzin wel wat.”

“Hoelang blijf je weg?”

“’n Paar dagen. Meer niet. Ik moet ook wat klanten bezoeken, als ik dan toch aan de wandel ben, is dat een goeie gelegenheid om dat ook eens aan te pakken.” Hier wachtte hij een tweetal seconden. “In de tussentijd logeer je lekker bij mevrouw Madsen.”

“Misschien mag ik een keer helpen met een drankje.”

“Ik zou het allicht vragen.”

Er beloofde een einde te komen aan een warme periode – zomerse temperaturen in het voorjaar – zware onweersbuien, dus wateroverlast – Esmée snapte goed waarom papa ineens haast had gekregen. Natuurlijk wist ze dat er ander weer zou komen – zulke dingen had Esmée altijd al gevoeld en nu zelfs beter dan ooit, omdat ze van mevrouw Madsen had geleerd waar ze nou precies op moest letten. In de flat leefden andere feeën, maar die mochten om een of andere reden geen lesgeven – het was echt een vak. Soms vond ze het jammer, want mevrouw Madsen was ook echt zo streng als een echte leraar kon zijn.

’s Ochtends verliet papa de flat – een rugtas ging ietwat losjes op zijn rug – met zijn tweetjes liepen ze door het jonge bos – boombladeren hingen slap omlaag – het had inderdaad al lang niet geregend. Op een afstandje volgden Gijs’ vader, de huismeester, uiteraard mevrouw Madsen en Andrea. Beide dwergen leken continu de bodem te bestuderen, alsof ze geen bodemschat over het hoofd mochten zien. Volgens Gijs kenden ze elke vierkante centimeter van het terrein – dus ook het Veld van de Duizend Zielen.

“Je snapt toch wel dat ik regelmatig terug zal gaan,” zei papa, want Esmée sprak veel minder dan normaal.

“Ik vind het best wel een beetje – spannend,” zei ze.

“Gelukkig kunnen de mensen onze verborgen ingang niet zien, zelfs al zouden ze dat nog zo graag willen.”

“Door de magie. Ik heb er over geleerd,” zei ze.

“Zo halen we onze boodschappen,” zei papa.

“Met de bakfiets van mijnheer Valentijn.”

“Mijn vervuilende auto wordt geduld,” zei papa.

“Leon en zijn vader willen echte levende hertjes,” zei Esmée die het idee verafschuwde, “om ze op te eten.”

“Ja, dat heb je met weerwolven.”

Veel te snel kwam de fietstunnel in zicht – het gezelschap kwam weer samen. Gijs, want dwergenkinderen werden naar hun ouders vernoemd, begon rustig te gebaren dat Toine de motorkap los moest maken – vaders bovenlijf verdween in de auto en Esmée hoorde een klik – de motorkap ging open. Iets met de accukabels die aangesloten moesten worden. Anders had je op een dag geen prik meer.

Eerlijk gezegd vond ze het al verschrikkelijk dat papa enkele dagen weg moest gaan – naar de stad – om zaken te doen – de ramen te laten maken – klanten te ontmoeten, omdat hij werk voor hen had gedaan. Hun oude buurtjes moesten weten dat ze niet zomaar waren vertrokken of van de aardbodem verdwenen. Liever zou ze tegen papa zeggen dat hij thuis moest blijven – ze had er geen goed gevoel bij – sinds enkele dagen had ze pijn in haar buik, slechte eetlust, vooral nadat papa had verteld dat hij haar alleen zou laten. Het was iets waar ze een hekel aan had. Alleen zijn. 

Volgens Andrea was het volstrekt normaal dat ze zich zo voelde – gistermiddag had ze er iets over gezegd – buiten haar vader had ze geen familie overgehouden – echte familie wel te verstaan, want vrienden had ze zat. Natuurlijk was ze een beetje bang om papa te verliezen. Haar vader zou terugkeren naar de flat, want Esmée was ook voor hem de enige familie die hij nog had.   

“Wees voorzichtig, papa,” zei Esmée die haar vader een knuffel gaf. “Het voelt echt niet zo goed, hoor.”

“Ik ben niet belangrijk. Jij bent dat wel.”

De handen van mevrouw Madsen rustten op haar schouders – bijna vertrouwd, alsof ze mama zou kunnen zijn. Achter het stuur zat papa – raampje naar beneden – autogordel vast – de motor begon zachtjes te grommen, als een echt monster dat begon te leven.

Heel langzaam begon de auto te rijden – Esmée keek hem na – verderop lag er een fietspad.

Papa verdween in een wolk van verblindend licht – gedurende enkele seconden zag ze felle rode  achterlichten in de heldere witte wolk hangen en Esmée dacht dat ze de enige was die dit zo kon zien.